Recensie van 'Gedichten van de broer van Roos, van Tim Hofman, door René Grommen

Hoffman, T. (2017). Gedichten van de broer van Roos.

Tim Hoffman is presentator bij jeugdzender BBN en heeft het populaire YouTube-kanaal #BOOS. Ook schrijft hij sinds zijn veertiende gedichten. Voor het eerst vertrouwt hij nu zijn poëzie toe aan het grotere publiek. De kritieken zijn goed, er komen veel verschillende onderwerpen aan bod en aan alles is te merken dat Tim Hofman plezier heeft in het dichten. In deze recensie bespreek ik drie gedichten waarmee Tim Hofman laat zien dat zijn gedichten  geschikt zijn voor de onderbouw van het VO.

Mijn ex-vriendin had anorexia en ik had daar last van (fictie).

Bladzijde 7.

Terwijl jij calorieën telt

en weer prevelt van te veel

raakt je geest verder bekneld

in wat je lichaam niet meer wil.

Werpt een holle blik naar mij,

voelt voor beiden veel te vol

van honger of verdriet, gezicht

uit zicht, zo eist de tol.

Ik heb mijn heil in jou geteld,

het was niet meer genoeg

en heb je het gebrek verteld,

waarop je mij toen vroeg:

Ga je bij me weg? Ik zei:

“Ik kan niet meer, ben leeg.

‘t Is niet zozeer jouw gewicht,

maar wat je ziekte weegt.

Dit gedicht heb ik gekozen omdat het een pittig thema is. Het gedicht kent geen lange aanloop maar komt direct to the point. Daardoor grijpt het je vanaf het eerste moment aan. Daarnaast vind ik het vernieuwend dat het gedicht geschreven is vanuit het perspectief van de partner. Op die manier laat Tim Hofman direct zien dat er bij anorexia meer slachtoffers zijn dan alleen de persoon met anorexia.

Verder is het beschreven thema naar mijn mening ook herkenbaar voor onzekere tieners in het VO. Uiterlijk is ontzettend belangrijk en het huidige schoonheidsideaal waarin iedereen slank moet zijn werkt niet mee. In dit gedicht wordt aangetoond dat je hier ook in kunt doorslaan.

Slowmoseksueel

Bladzijde 25.

Stop de tijd.

Maak ‘m trager.

Wijs de wijzers op een tandje lager.

Opgejaagd, in een vlaag vertraagd,

langzamer is langer samen. Graag.

Verzuip de klok tot ik stok,

de tijd drinkt door: klok, klok,

tot de avond stopt.

Dan plots, een zonde,

de laatste ronde,

op naar m’n krot

voor die laatste seconde.

Leg je lichaam uit wat ik van ‘r wil,

hand langs je wang, slowmotioneel. Streel

je wild gewillig als in een videoclip

alsof m’n ik verstrikt  met je libido is.

Zaad bezadigd,

m’n gestel, het zwelt.

Je zei kom maar op,

maar ik kwam te snel.

Dit gedicht vind ik prachtig vanwege het woord slowmoseksueel. Ik vind dit geniaal bedacht in de context van het gedicht en in de huidige tijd waarin mensen homoseksueel, aseksueel zijn en ga zo maar door. Daarnaast is seksualiteit natuurlijk een thema wat puberend Nederland aanspreekt. Daarom is het goed dat dit een gedicht is wat laat zien dat het niet altijd even goed gaat. In onze huidige tijd waarin alles perfect is en via sociale media gedeeld wordt, is het mooi om te lezen dat iemand zich kwetsbaar opstelt in een gedicht. Die kwetsbaarheid maakt het een geloofwaardiger gedicht.

Glimlove

Bladzijde 58

You make

me smile.

I laugh

you.

Dit gedicht kies ik omdat het direct een glimlach op mijn mond toverde.

Spelen met taal en woordspelingen kunnen erg geestig zijn zoals Tim Hofman in dit gedicht laat zien. Hij laat hier dan ook zien dat poëzie helemaal niet hoogdravend hoeft te zijn. Poëzie hoeft niet moeilijk of ingewikkeld te zijn. Wollig taalgebruik en moeilijke woorden zijn geen vereiste bij poëzie. Tim Hofman toont aan dat poëzie het spelen met taal is. Dat wil ik mijn leerlingen ook meegeven. Poëzie kan grappig zijn en hoeft niet lang(dradig) te zijn. Dit gedicht is vanwege zijn toegankelijkheid erg geschikt in om te gebruiken in het onderwijs.