Recensie door Marloes Derksen. Green, J. (2012). Een weeffout in onze sterren (N. Lenders, Vert) Rotterdam: Lemniscaat B.V

Een weeffout in onze sterren volgt de 16-jarige kankerpatient Hazel op haar door haar moeder verplichte bezoeken aan een praatgroep. Hazel bekijkt deze praatgroep met een zekere minachting en heeft alleen aansluiting bij Isaac. Wanneer Isaac op een dag de jongen Augustus meebrengt naar de praatgroep, raken Hazel en Augustus aan de praat. Uiteindelijk worden ze verliefd op elkaar. Het boek neemt ons mee in hun ontluikende liefde, met op de achtergrond hun beider ziektes. Hazel is drie jaar voor het boek begint al eigenlijk opgegeven door de medische wetenschap, maar haar leven wordt dankzij een nieuw medicijn toch nog gerekt. Augustus lijkt te zijn genezen van botkanker, maar blijkt er gedurende het verhaal nog steeds aan te lijden...
Een weeffout in onze sterren is realistisch geschreven. De personages zijn levensecht neergezet. Hazel is aan het begin van het boek wantrouwend ten aanzien van andere mensen en voelt zich schuldig over het verdriet van haar ouders. Gaandeweg het boek verliest Hazel haar wantrouwen en angst om mensen pijn te doen. Green beschrijft deze omslag op een geloofwaardige manier. Ook de andere personages worden op een levensechte manier beschreven. Kaitlyn wordt als goede vriendin uit het verleden beschreven, ergens is Hazel de aansluiting met haar kwijtgeraakt. De neefjes van Augustus worden als zeer druk omschreven, iets dat zeer bij hun leeftijd past: "Toen maakten zijn zussen en hun zooitje kinderen hun opwachting en dromden met z'n allen de keuken binnen. Ik stond op en omarmde hen allebei en was blij dat hun kinderen en druk en lawaaierig als opgewonden botsende moleculen door keuken renden en riepen". (Green, 2012, p.238).

Een andere reden waarom Een weeffout in onze sterren de moeite van het lezen waard is, is de opbouw van het boek. Het boek volgt Hazel en Augustus bij hun steeds intenser wordende verliefdheid onder beroerde omstandigheden. Samen gaan ze op zoek naar het eind van het boek Een vorstelijke beproeving van de Nederlandse schrijver Peter van Houten, het favoriete boek van Hazel (en later ook van Augustus). Dit boek gaat over kankerpatient Anna. Het verhaal stopt midden in een zin, omdat Anna op dat moment sterft. Hazel en Augustus willen weten hoe het verhaal afloopt. Tijdens hun reis naar Amsterdam komt het tot dieptepunten. Peter van Houten blijkt in werkelijkheid een hoogdravende alcholist te zijn, die het slachtoffer is geworden van de ziekte van zijn eigen dochter Anna. Augustus vertelt Hazel tijdens de reis ook dat hij weer last heeft van kanker en dat het ditmaal volledig is uitgezaaid. Maar de reis naar Amsterdam kent ook hoogtepunten. Zo werkt de medeling van Augustus uiteindelijk bevrijdend voor hun relatie, een relatie die standhoudt tot de dood en verder. Green werkt deze wending uitgebalanceerd en met de nodige humor uit: 'Volgens mij ben je niet aan het doodgaan,' zei ik. 'Volgens mij heb je gewoon last van botkanker.' Hij glimlachte. Galgenhumor. 'Ik zit in een achtbaan die alleen maar omhooggaat,' zei hij. 'En het is een voorrecht en mijn verantwoordelijkheid om de hele weg naar boven naast je te zitten.' zei ik. 'Zou het volkomen idioot zijn om te proberen te vrijen?' 'Niks proberen,' zei ik. 'Doen.' (Green, 2012, p.180).
Dit citaat heeft mij de strot gegrepen: aan de ene kant verstikkend, maar aan de andere kant bevrijdend. Nu weet ik waarom Augustus de reis naar Amsterdam per se wilde maken. Het was niet alleen voor Hazel, maar ook voor hem.

John Green heeft het boek op een relatieverende, humorvolle wijze geschreven. Het taalgebruik is beeldend en pakkend, met goedgekozen woorden worden zaken heel concreet, snel en direct beschreven. Het is juist deze rauwheid die het verhaal aantrekkelijk maakt.
De woorden worden in de mond gelegd van Hazel, de zestienjarige hoofdpersoon uit het boek. Haar houding ten aanzien van haar eigen leven en het leven in het algemeen is licht cynisch te noemen en dat komt in haar woordkeuze terug: 'Volgens de gangbare opvattingenvan het kankerboekgenre behield Augustus Waters zijn gevoel voor humor tot het eind, werd hij geen momentwankelmoedig en verhief zijn geest zich als een onverzettelijke adelaar, tot zelfs de wereld niet meer groot genoeg was voor zijn vreugdevolle ziel. Maar dit was de waarheid, een meelijkwekkende jongen die wanhopig graag niet meelijkwekkend wilde zijn, schreeuwend en huilend, vergifitigd door een geïnfecteerde sonde die hem in leven hield, maar niet genoeg in leven.' (Green, 2012, p.201-202)

Het boek behoort tot de Young Adult literatuur. Het is niet alleen een boek dat voor jongeren bedoeld is,  maar het gaat ook over jongeren. Het geeft een realistisch beeld weer van een 16 jarige pubermeisje dat weet dat ze niet meer lang te leven heeft. De verliefdheid tussen Hazel en Augustsus tegen een achtergrond hun medische ellende is aan de ene kant heel triest, maar tegelijkertijd vol hoop beschreven. Het zal hierom niet alleen tieners aanspreken, maar ook hun ouders.

Kortom, een heftig en meeslepend boek, dat erg moeilijk is om weg te leggen. De goede dialogen en scherpe observaties zorgen ervoor dat het boek je vanaf de eerste bladzijde grijpt.