Recensie van Haar naam was Sarah, Tatiana de Rosnay door Chantal Aarts

Tatiana de Rosnay,  2007, Haar naam was Sarah, Artemis & co, Amsterdam

Samenvatting

De tienjarige Joodse Sarah wordt in de nacht  van 16 juli 1942 samen met haar ouders opgepakt en naar Vel d'Hiv (Parijs) gebracht. Kort voordat ze opgepakt waren heeft Sarah haar broertje Michel opgesloten in een kast met de belofte hem heel snel te bevrijden. De sleutel van de kast heeft ze bij zich. Deze belofte kan ze echter niet nakomen omdat iedereen afgevoerd wordt naar een concentratiekamp. Uiteindelijk ontsnapt Sarah samen met Rachel (een meisje dat ze heeft leren kennen) uit het kamp. De twee worden naderhand geholpen door een bejaard boerenechtpaar. Sarah gaat met het oude echtpaar naar Parijs en in haar oorspronkelijke appartement doet ze een afgrijselijke ontdekking.

Julia Jarmond, een Amerikaanse journaliste die getrouwd is met de Franse Bernard Tézac, krijgt de opdracht om over de razzia van Vélodrome d'Hiver te schrijven. Bij het zoeken in de archieven hierover ontdekt Julia een geheim van haar schoonfamilie. Bertrand probeert Julia ervan te weerhouden dit uit te zoeken. Julia is vastbesloten om alles met betrekking tot Sarah te weten te komen. Dit zorgt uiteindelijk voor een verrassende wending.



Waardeoordeel
Wauw, wat een boek! Een om niet weg te leggen.
Het verhaal is, zoals Tatiana de Rosnay aangeeft, deels fictief, de personages zijn verzonnen. De gebeurtenissen die beschreven worden (o.a. razzia van het Vélodrome d'Hiver in Parijs) in de zomer van 1942 zijn helaas wel echt.

Het boek bevat twee verhaallijnen. De eerste verhaallijn wordt verteld door de ogen van Sarah, een tienjarig Joods meisje. Dit verhaal speelt zich af in de zomer van 1942. Zodra het verhaal over Sarah gaat is de tekst cursief gedrukt. De vertelster spreekt telkens over 'het meisje', 'Het meisje luisterde. Hij had nog nooit op deze manier tegen haar gesproken.'(P75). Een paar regels verder wordt het verhaal vanuit Sarah zelf beschreven, 'Papa, ik wist het niet, ik dacht dat we terug zouden komen, ik dacht dat hij daar veilig zat.' (P75)
De Rosnay weet de gevoelens en gesprekken van de personages realistisch te beschrijven, je voelt het verdriet, de pijn, 'het meisje voelde hoe Rachel verstijfde en vermoedde dat ze ervandoor wilde gaan, snel als een konijn' (P132). Ze laat de personages levensecht lijken, 'Jules,' fluisterde de bejaarde dame, 'zijn dat...' De oude man knikte. 'Ja, dat denk ik wel.' (P133)

De tweede verhaallijn gaat over Julia, een Amerikaanse journaliste. Zij moet 60 jaar na de razzia van Vélodrome d'Hiver een reportage schrijven over deze gebeurtenis. Tijdens het zoeken naar informatie

doet Julia een ontdekking over haar schoonfamilie, de schoonfamilie is verweven met de Joodse Sarah. Ook hier zit het verhaal heel goed in elkaar, je proeft de liefde van de ouders, die hun kinderen de ellende van toen willen besparen. 

'En Bertrand? En jullie dochters? En Colette?'

'Die weten van niets.' (P191)

Hierdoor word je als lezer aan het denken gezet, niet alleen over hoe afschuwelijk het geweest 

moet zijn om 'opgepakt en gedeporteerd' te worden, maar ook voor de achterblijvers, de mensen waar de Joden ondergedoken hebben gezeten. Hoe gingen zij om met de materiële zaken die overbleven (lege huizen, spullen), maar nog meer met hun gevoel?

Julia raakt door het hele onderzoek met betrekking tot de reportage helemaal in de ban van het leven van Sarah. Dit komt haar relatie met Bernard niet echt ten goede.En dan blijkt ze ook nog zwanger te zijn.

De schrijfster geeft in het voorwoord aan dat dit boek "een eerbetoon is aan de kinderen van het Vel d'Hiv, de kinderen die nooit zijn teruggekomen." Wat mij betreft is ze hier dik in geslaagd. Het boek grijpt je aan, laat je meeleven en meebeleven.

Het boek acht ik geschikt voor de adolescenten en dan met name door het onderwerp, de wreedheden rondom de deportatie. Het is een spannend boek, net iets complexer door de twee verhaallijnen. Maar aangezien deze verhaallijnen zo duidelijk worden weergegeven door de verschillende lettertypes leest dat ook weer prettig en afwisselend.

Een minpuntje aan het boek is de dikte (331 pagina's) hierdoor zullen veel jongeren het misschien niet gaan lezen, maar ik verzeker je. Als je begint krijg je geen spijt.

Voor degene die niet zo van lezen houdt en toch nieuwsgierig is, dit boek is ook verfilmd!