Rosee Bentana, (2011) Black Mamba, de strijd om Atlantis, Groningen: Noordhoff Uitgevers

Centraal in het boek staan twee dames van 15 en 16 jaar. Ze vertrekken voor een jaar naar Bonaire waar ze op een oude plantage verblijven. Een van de moeders van de meisjes heeft dit huis in eigendom. Op deze oude plantage gaan allerlei onverklaarbare dingen gebeuren. Ze maken snel nieuwe vrienden waarmee ze samen avonturen beleven op het eiland.

Het boek kent een enorm lange aanloop waarin weinig gebeurd. Dit duurt tot pagina 50 van de 194. Vanaf dan komt er enigszins, doch langzaam, actie in het boek en wordt meer duidelijk waar het verhaal naartoe gaat. Deze lange aanloop heeft nog twee elementen die het ook lang laten voelen. Er wordt namelijk regelmatig slordig geschreven. Regelmatig komt het voor dat uit het niets een van de hoofdrolspelers in een totaal andere ruimte en beleving staat. “Ze maakt zich los uit Machi’s klemmende greep, pakt de emmer met water naast het hek en vult de drinkbak van de geiten. Die oude vrouw is vast in de war. Ze wenkt Kirza. ‘Ik moet erg plassen, wil jij je oma helpen?’ Kirza wijst de weg naar de badkamer en gaat weer terug naar buiten. Het huisje is klein. Er staat een stoel in de huiskamer en een tafel. In de slaapkamer staat een bed met een soort nachtkastje en een hoge kast.” Deze passage (p.35) is illustratief voor de eerste 50 pagina’s. Erg veel schrijfwerk, weinig toegevoegde waarde en  merk- waardige verplaatsingen naar situaties welke niet relevant zijn en regelmatig lastig te lezen. Deze elementen bij elkaar opgeteld maken het een boek voor de oudere puber, de adolescent.

Een gemiste kans bij dit boek is de echte verdieping in de hoofdpersonen. Het betreft twee meisjes van 15 en 16 die qua seksuele en morele ontwikkeling enorm van elkaar verschillen. Dit wordt snel duidelijk, maar het wordt niet uitgediept. De lezer leert de hoofdpersonen globaal kennen, daar waar gemakkelijk ruimte gecreëerd had kunnen worden om deze oppervlakkigheid te doorbreken. Dat de twee meisjes qua ontwikkeling zoveel verschillen is wel een sterk element van het boek. Hierdoor kan een bredere doelgroep zich in herkennen in deze hoofdpersonen.

Uiteindelijk komt het avontuur langzaam maar zeker in ontwikkeling. Iets na de helft van het boek begint het avontuur, door een ontdekking op de oude plantage. Hierdoor verandert de tot dan toe realistische wereld in een futuristisch verhaal met allerlei zaken die gaan spelen. Deze verschillende zaken zijn bij elkaar gebracht en het voelt alsof deze geforceerd bij elkaar gevonden zijn. Er worden relaties en verbanden gecreëerd tussen deze elementen die weinig diepgaand zijn en de samenhang ontbreekt.

Uiteindelijk is het verhaal ook zeer plotseling afgelopen. Uit het niets is er een vreemde situatie die snel overgaat in een andere vreemde situatie (tussen deze ontbreekt wederom enige samenhang) en plotseling is daar het einde van het boek. Al met al vond ik het een teleurstellend boek met weinig diepgang en creativiteit van de schrijver.