Recensie 'Password' van Mirjam Mous (2012, Van Holkema & Warendorf)
Mick vindt Jerro op een dag bewusteloos op zijn bed. Vanaf dat moment wordt
het leven van de twee totaal anders. Als Mick Jerro wil opzoeken in het
ziekenhuis, blijkt Jerro daar niet te zijn. De volgende dag ligt Jerro er plotseling
wel, maar hij gedraagt zich vanaf dat moment wel heel erg vreemd. Langzamerhand
komt Mick erachter dat er iets vreemds aan de hand is met Jerro. Uiteindelijk blijkt
dat Jerro is omgewisseld met een tot nu toe onbekende tweelingbroer, genaamd
Stefan. In een geheim laboratorium zijn vroeger experimenten gedaan met
eicellen, waardoor er een tweelingbroer van Jerro rondloopt. Stefan werkt voor
Dexter, een harde crimineel met een ijzingwekkend plan. Dexter heeft hem veel
geld beloofd als hij meewerkt aan het boosaardige plan van Dexter. Stefan ziet niet
in dat het een gevaarlijke onderneming is, omdat Dexter veel belangrijke informatie
voor hem achterhoudt. Jerro wordt in tussentijd vastgehouden in een huis elders.
Langzamerhand wordt alles duidelijk voor
Mick. Na spionageactiviteiten en een barre zoektocht bevrijdt Mick zijn vriend en
gaan ze naar het huis van Jerro. Daar vertellen ze iedereen wat er gebeurd is. Uiteindelijk
mondt het verhaal uit in een spannende ontknoping waarin het geheime ‘password’ tussen Jerro en Mick een belangrijke
rol speelt. Dexter weet helaas te vluchten, maar ook hij komt er uiteindelijk
achter: Het
is ‘GAME OVER’ voor hem!
Het boek is opgebouwd uit zeer herkenbare hoofdstukken en is
opgedeeld in 6 delen. Iedere deel vertegenwoordigt een persoon en vertelt het
verhaal en het aandeel van die persoon in dit verhaal, bekeken vanuit het
perspectief van die persoon. Aanvankelijk is het niet heel transparant, maar
naarmate je meer delen leest, wordt het verhaal steeds duidelijker. Het werkt
prima om op die manier de spanning op te bouwen, echter is het bij vlagen langdradig
en is de spanning soms niet echt aanwezig.
Hoewel het boek best spannend is, is de geloofwaardigheid zeer
in twijfel te trekken. Mick, een lijvige en daardoor gepeste jongen raakt plotseling
dik bevriend met een zeer rijke, enigszins op zichzelf gerichte en eigenzinnige
jongen genaamd Jerro. Hoewel dit een mooi gegeven is, vraag ik mij af of dit in
de werkelijkheid vaak voorkomt. Hoewel er vast diverse rijke jongeren zijn die
zich in een situatie zoals die van Jerro bevinden, vraag ik mij af of de
gemiddelde lezer zich hiermee kan identificeren. Ik kan me voorstellen dat door
deze afstand de lezer wellicht wat afdwaalt. Ik vermoed dat er wel diverse
lezers zijn die zich met Mick kunnen identificeren. Zijn voorkomen en
problematiek zal meer mensen aanspreken. Jammer dat zijn situatie en persoonlijke problemen niet wat verder worden uitgebouwd in het verhaal.
Het boek leest lekker weg, Mirjam Mous gebruikt geen overdreven
ingewikkelde constructies of termen en schrijft heel transparant en herkenbaar.
Nadeel hiervan is – en dat is erg jammer – dat het boek daardoor erg voorspelbaar
is. Er zitten niet heel erg verrassende plotwendingen in of onvoorziene
gebeurtenissen. Het geheel is behoorlijk voorspelbaar en daardoor wordt de
spanning niet echt opgevoerd. Wellicht zou Mirjam Mous het geheel, door wellicht
juist dingen weg te laten, nog wat spannender kunnen maken. ‘Less is more’ heet
dat dan. Er moet ook iets te verbeelden blijven…
Dit boek is zeker geschikt voor 12 tot 15-jarigen en wellicht vlotte jongere lezers. Voor
oudere jongeren zou ik dit boek niet aanraden. Die willen toch wat meer
complexiteit, onverwachte verhaallijnen en onderwerpen die meer aanspreken. Mirjam Mous is een 55-jarige
jeugdboekenschrijfster met een onderwijsachtergrond. Ze heeft al diverse
bekende titels op naam staan.
Reactie op Password van Mirjam Mous, gelezen door Theo Jansen
BeantwoordenVerwijderenGraag wil ik reageren op de recensie van Theo Jansen, omdat ik het boek ‘Password’ van Mirjam Mous ook heb gelezen.
Ik Ben het eens met Theo dat het boek in het begin niet transparant is en dat in de loop van het verhaal, het steeds duidelijker wordt. Dit heeft te maken met dat er steeds vanuit een andere persoon wordt vertelt en je dus steeds meer puzzelstukjes krijg om bij de puzzel te leggen. Het gevaar hiervan vind ik echter dat de minder sterkte lezers van twaalf jaar en ouder hierdoor kunnen afhaken. Het verhaal heeft even tijd nodig om erin te komen en dat kan funest zijn. Daarnaast zorgt de langdradigheid van sommige stukken in het verhaal ervoor dat je de lezers die voor spanning kiezen kan verliezen. Hierdoor vind ik de manier waarop dit boek is opgebouwd niet zo sterk.
Daarna spreekt Theo over de geloofwaardigheid van het verhaal en de mogelijkheid voor lezers om zich te identificeren met de personages. Ik ben het hierin volstrekt met Theo eens. De twee hoofdpersonages zijn van totaal verschillende komaf en hebben sociaal gezien een heel ander leven. De kans dat jongeren zich hierin kunnen verplaatsen is erg klein. Dit komt namelijk weinig voor in het dagelijks leven. Dit zorgt ervoor dat het verhaal minder geloofwaardig is. Daarnaast denk ik ook dat er genoeg jongeren zijn die zich goed in Mick kunnen identificeren, maar zou inderdaad het persoonlijke verhaal van hem meer uitgediept mogen worden. Daarnaast denk ik dat de geloofwaardigheid van het verhaal misschien ook beter zou worden als je meer weet over de achtergrond. Misschien blijkt het dan wel dat ze toch meer gemeen hebben dan in eerste instantie lijkt.
Omdat de tekst relatief eenvoudig is, zou je in eerste instantie denken dat het boek geschikt is voor de jeugd, maar omdat het toch een soort puzzel is die in elkaar moet vallen, is het verhaal meer geschikt voor de jongeren vanaf twaalf jaar. Hierbij wil ik nogmaals aanhalen dat ik denk dat jongeren die moeite hebben met lezen zullen afhaken. Het boek is daarnaast vrij dik, wat jongeren kan afschrikken. Ik vind het boek niet onaardig, maar ben wel van mening dat Mirjam Mous betere boeken heeft geschreven dan dit boek.