Dit boek gaat over, zoals de titel al doet vermoeden, Daan en Nadia. Daan is een optimistische, sportieve jongen van zeventien jaar die geniet van het leven. Totdat hij de onvoorstelbare diagnose krijgt dat hij een hersentumor heeft. De vijftienjarige Nadia is het tegenovergestelde van Daan: ze is een somber en gesloten meisje wat geprobeerd heeft zichzelf iets aan te doen. De twee komen elkaar tegen in het ziekenhuis en er ontstaat een band die steeds hechter wordt. Terwijl Nadia worstelt met het leven, vecht Daan tegen de dood...
Wauw, wat een boek! Vanaf de eerste regel werd ik meegesleept in het leven van zowel Daan als Nadia. De hoofdstukken worden in het ik-perspectief geschreven, waarbij in het ene hoofdstuk Daan de ik-persoon is en in het andere Nadia. De lay-out vind ik erg goed. In de Nadia-hoofdstukken zijn de bladzijden aan het begin van het verhaal donkergrijs. Naarmate het verhaal vordert, worden de pagina's steeds lichter en aan het einde van het boek zijn ze wit. Bij de Daan-hoofdstukken gebeurt juist het tegenovergestelde: zijn pagina's zijn aan het begin wit en aan het einde donkergrijs. Deze grijstinten lopen eigenlijk synchroon aan de levens van Daan en Nadia: in het begin gaat het mentaal niet zo goed met Nadia, maar doordat ze Daan leert kennen gaat het steeds beter (steeds lichter) met haar. Met Daan gaat het in de loop van het verhaal fysiek juist steeds slechter (grijzer) door zijn ziekte.
Dat er elementen in het verhaal mysterieus blijven, maakt dat je steeds maar verder wilt lezen. Zo blijft de reden waarom Nadia heeft geprobeerd zelfmoord te plegen lang in het ongewisse, niet alleen voor Daan, maar ook voor de lezer. Zo lezen we op bladzijde 101: "Ik kan nog steeds geen hoogte van haar krijgen." Vanuit het Daan-perspectief lezen we dat hij geen hoogte krijgt van Nadia. Verder in het verhaal, op bladzijde 156 staat het volgende geschreven: "Wie is toch dit mysterieuze meisje? En wat gaat er in haar hoofd om?" Ook deze zin bevestigt dat Daan haar moeilijk te peilen vindt. Ook voor de lezer blijft het lang onbekend wat er met Nadia gebeurd is. Als lezer weet je wel dat het iets met haar oom Gert te maken heeft en je krijgt het vermoeden dat hij haar aangerand of zelfs verkracht heeft. Nadia vermijdt bijvoorbeeld lichamelijk contact met Daan. Pas op bladzijde 237, waar Nadia haar verhaal aan Daan vertelt, kom je te weten wat er precies gebeurd is op de avond dat Nadia zelfmoord probeerde te plegen.
Wat ik fijn vond tijdens het lezen was dat de hoofdstukken kort zijn, wat het makkelijker maakt om toch nog eventjes een hoofdstuk extra te lezen. De meeste hoofdstukken zijn niet langer dan vier à vijf bladzijden.
Het boek heeft verschillende functies, namelijk een ontspannende functie: je wilt weten hoe het afloopt, gaat Daan zijn gevecht tegen kanker winnen? Daarnaast heeft het ook een emotieve functie: je leeft mee met de hoofdpersonen en hoopt steeds dat het goed afloopt. Ook heeft het boek een informatieve functie. Je leert veel over de behandelingen van kanker: hoe werkt het met bestralingen, wat gebeurt er met een chemokuur?
Het boek is naar mijn mening niet geschikt voor kinderen tussen de twaalf en vijftien jaar, de gebeurtenissen sluiten niet aan bij de belevingswereld van die leeftijdscategorie. Zo gaan de hoofdpersonen graag uit, ze bezoeken een festival, drinken bier, moeten eindexamen doen. Dit zijn geen situaties waar de gemiddelde dertienjarige al mee te maken heeft. Voor kinderen in de leeftijd van vijftien tot achttien jaar (of ouder) vind ik het boek wel geschikt, omdat het voor deze jongeren wel herkenbare situaties zijn. De hoofdpersonen zijn zelf ook van deze leeftijd. Daarnaast komen de onderwerpen zelfdoding/seksualiteit verschillende keren aan bod; onderwerpen waar toch wel een wat grotere rijpheid voor nodig is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten