Recensie Mirjam Mous (2016) Test

Recensie Mirjam Mous (2016) Test, Van Goor, Gouda


Elvis Long heeft afgesproken met zijn bijna-vriendin Thalisha op de pier. Dit zou de mooiste zomer ooit moeten zijn voor hem, maar hij zal haar daar nooit ontmoeten... Op weg naar de pier krijgt Elvis een briefje in zijn handen gedrukt: ‘Dit is een test. We hebben je vader. Vertel het aan niemand. Anders teken je zijn doodvonnis’. Dit is het begin van een zevental opdrachten dat Elvis moet uitvoeren om zijn vader te vinden. De gruwelijkste dingen moet hij doen, maar hij mag niemand erover vertellen. Zal het hem lukken zijn vader terug te vinden?

Aan het begin van het boek wordt er een beeld geschetst van hoe de hoofdpersoon zijn zomervakantie voor zich ziet, maar in een korte tijd zal dit beeld in duigen vallen en zal de eerste week van zijn zomervakantie totaal anders verlopen dan Elvis in eerste instantie had gedacht, waardoor het boek eigenlijk al opent van nul tot honderd in enkele pagina’s. Zeker voor de lezer die van avonturen of detectiveboeken houdt, welke meteen in het verhaal zullen worden meegezogen.

Tijdens het verhaal wordt er vaak een beroep gedaan op de normen en waarden die de lezer heeft geleerd. Veel van de testen die Elvis uit moet voeren zijn niet moreel verantwoord en je ziet dus duidelijk ook het gevecht dat hij hiermee heeft. Hij maakt steeds weer de keuze om de opdrachten uit te voeren, zodat hij zijn vader kan redden, ondanks dat hij heel veel moeite heeft met wat hij moet doen. Je ontwikkelt als lezer een sympathie voor Elvis, omdat je kan begrijpen dat hij de vreselijke dingen doet, omdat hij het belangrijker vindt zijn vader in leven te houden. ‘Het is je vader of jij. ‘Ik ben geen moordenaar,’ zei ik wanhopig. Toen stuurde ze me weereen foto. Mijn vader met The Times van 28 juli. Iemand hield de loop van een pistool tegen zijn hoofd. ‘Oke,’ fluisterde ik. ‘Ik doe het’ (Mous, 2013, blz.135) Doordat het mogelijk is voor de lezer om zich emotioneel te kunnen inleven in de personage, is het verhaal geschikt voor lezers van twaalf jaar en ouder. Zij vinden dit belangrijk (Coillie, 2007, blz. 84).

Het verhaal heeft een flinke spanningsboog, er zijn weinig momenten om even rustig adem te halen. Voor de doelgroep is dit prima, omdat het ze niet spannend genoeg kan zijn (Coillie, 2007, blz. 75).
Wat opvallend is, zijn de vele personen die in het boek voorkomen. Deze worden verschillende malen aangehaald en hebben invloed op het boek. De een wel wat meer dan de ander. Hierdoor kan het voor de jonge lezer af en toe lastig zijn om te onthouden welke naam bij welke persoon hoort en wat voor invloed deze heeft gehad eerder in het verhaal (Coillie, 2007).
Door het verhaal heen zie je vaak terug dat de echte puberproblemen naar voren komen in het boek. Voor de jonge lezer is het hierdoor mogelijk om zich te identificeren in de hoofdpersoon (Coillie, 2007, blz. 84). ‘Wat was dat toch met vrouwen dat ze altijd alles precies willen weten en eindeloos blijven doorzeuren? Ik zou bijna wensen dat ze wat meer op Peter en Simon leek.’ (Mous, 2013,blz.33)

Daarnaast lijkt het boek me meer geschikt voor jongens als voor meisjes. Dit heeft alles te maken met dat jongens meer te motiveren zijn voor het lezen van verhalen met avontuur en spanning en minder voor het lezen van verhalen waarin veel gevoel en emotie naar boven komt. De schrijfster heeft dit wel geprobeerd, door hier in gedeelten van het boek de aandacht naartoe te brengen, maar hier ligt niet de nadruk op in het boek (Coillie, 2007, blz. 81, 85).

Als je meer boeken van Mirjam Mous hebt gelezen zul je merken dat haar verhalen veel op elkaar lijken, hierdoor worden de verhalen wat meer voorspelbaar. Toch geeft het einde van dit boek een mooie plotwending die je aan het begin van het verhaal niet echt aan ziet komen. Je zou kunnen verwachten dat de vader niet ontvoerd is, maar dat het een opgezet spel is waar op gegokt wordt door spelers, dat kun je vooraf niet aan zien komen. Je voelt mee met de hoofdpersoon welke op zijn beurt ontzettend boos is op zijn vader. Gevoelens van wraak komen op. ‘Ergens in mij stond een wraakzuchtig monster op. ‘Dat zou je wel willen weten, he?’ Ik draaide me naar de camera en controleerde op het monitorscherm of iedereen me goed kon zien. ‘Jullie houden toch zo van gokken?’ Zei ik tegen de spelers. ‘Gaat Elvis jullie wel of niet aangeven? Ik zou zeggen: place your bets...’ (Mous, 2013, blz.360) Het verhaal eindigt met een open eind, waardoor het aan de invullling van de lezer is, hoe het afgelopen zou zijn.