Recensie van 'Latino King', van Bibi Dumon Tak/Castel, door Karen Langens

Dumon Tak, B., & Castel (2010). Latino King. Amsterdam: Querido’s Uitgeverij BV.

Korte samenvatting van het boek:
In het boek Latino King staat de hoofdpersoon Castel centraal. Hij is tevens medeschrijver van het verhaal. Dit boek behoort tot de Slash serie. Jongeren die een bijzonder verhaal hebben worden gekoppeld aan een bekende schrijver die hun verhaal zo realistisch mogelijk vertelt. In dit verhaal wordt je meegenomen in het gevangenisleven in de Dominicaanse Republiek. Castel is opgepakt voor drugsmokkel. Hij vertelt in zijn verhaal hoe hij in de gevangenis is gekomen. Tevens omschrijft hij zijn leven in de gevangenis dat gepaard gaat met vriendschappen, bendes, corrupte agenten, band met zijn moeder en de poging tot ontsnappen. 

Waardeoordeel:
Het boek start direct met het leven van Castel in de gevangenis. Kort blikt hij terug op de afgelopen jaren en hoe hij met drugs in aanraking is gekomen. Dit is prettig, omdat je hierdoor direct een beeld kan vormen van zijn leven en de keuzes die hij heeft gemaakt. Door deze beschrijving kon ik mezelf identificeren aan de hoofdpersoon waardoor ik door het boek werd gegrepen.

De moeder van Castel speelt een erg belangrijke rol in zijn leven. Je voelt in het begin, dat zijn moeder hem is ‘verloren’. Machteloosheid komt hierin terug. Het diepe gevoel, liefde voor je kind en liefde voor je moeder, voel je overduidelijk terug in enkele passages.
Blz. 41. Ik mocht mama bellen. Toen ik haar stem hoorde begon ik te huilen. Het lukte me niet iets te verzinnen. (…) Mama heeft al die tijd aan de telefoon niets gezegd. Ik hoorde hoe ze naar adem hapte. Ik stelde me voor hoe ze thuis op de keukenstoel zat met een sigaret tussen haar vingers, en hoe de askegel langer werd terwijl haar lichaam schokte.
Blz. 49. ‘Mama, als je mijn moeder bent, als je van je zoon houdt, dan help je me’. Dan zou ze naar me luisteren. Welke moeder zou trouwens niet haar spaarrekening plunderen? Dus heb ik haar gedwongen door mijn woordkeuze. Van die woorden had ik verschrikkelijke spijt. Zo’n spijt dat het zelfs letterlijk pijn deed in mijn lichaam. (…) ‘Mama’, zei ik, ‘er valt niets aan te doen. Ik wil niet dat je komt’. Ze zei: ‘Het spijt me, maar ik heb het ticket al geboekt’.

Deze passages in het boek zijn geloofwaardig en levensecht. Je ziet werkelijk de moeder thuis aan de keukentafel zitten. De radeloosheid en het diepe verdriet voel ik in mijn hele lijf. Tevens het verdriet en de teleurstelling van Castel, dat hij zijn moeder zoveel pijn doet. Je wilt als kind niet falen bij je ouders en dat gevoel komt sterk naar voren. Aan de ene kant wil hij zijn moeder niet opzadelen met zijn problemen maar anderzijds heeft hij haar mentaal en fysiek erg hard nodig.

Het boek is makkelijk te lezen. Het is dun, heeft korte hoofdstukken en een eenvoudige schrijfwijze. Het verhaal is aangrijpend en meeslepend. Tijdens het lezen wordt je erg nieuwsgierig naar de afloop van het verhaal. In het middenstuk blz. 90-110 wordt een tijd beschreven waarin Castel is overgeplaatst naar een andere gevangenis. Dit stuk vind ik matig en saai omdat het oppervlakkig is geschreven. Deze passages kennen geen diepgang in emoties en vriendschappen. Tevens springt de tijd een jaar vooruit waardoor de details van het leven in de gevangenis ontbreekt. Rond blz. 116 en 117 komt er weer gevoel en emotie naar voren als hij in het ziekenhuis ligt.

In het einde van het boek wordt de ontsnapping uit de gevangenis omschreven. Blz. 151: ‘Rennen,’ zei hij. En weer ging het langs bomen en struiken. We hadden nu alle drie onze zaklamp aan. Heel even seinde (..) we wisten alleen niet of het van Jolice kwam of van de kustwacht die ons erin wilde luizen. Je voelt de wanhoop van de hoofdpersoon die probeert aan boord te komen. Het zet mij aan het denken en je wilt gedachtegang van deze persoon begrijpen. Je wilt ervaren wat ze denken en voelen. Hoe is het om uit de gevangenis te ontsnappen en op de vlucht te zijn voor de politie? Door dit boek heb ik daar een beter beeld van gekregen.

Het boek is geschreven voor de jeugd. Daar ben ik het mee eens. Er wordt op een eenvoudige wijze een zeer belangrijk probleem besproken, namelijk de drugssmokkel. Ik denk dat de schrijver de jeugd wil vermaken maar ook zeker wil informeren en waarschuwen. Dit door het verhaal levendig te vertellen. Hierdoor hoopt Castel dat jongeren niet dezelfde fout maken. De jeugd wil boeken lezen waarbij ze twijfels en emoties herkennen. Tevens zijn ze nog opzoek naar hun eigen identiteit. Dit boek geeft de identiteit van Castel goed weer met als boodschap dat de jeugd niet voor deze identiteit moet kiezen. Ondanks de diepere boodschap beschouw ik dit boek als lectuur. Het taalgebruik is eenvoudig, er zijn geen onderlinge verbanden tussen de teksten en de hoofdpersoon is een herkenbaar stereotype (een stoere, zachtaardige, crimineel).