Recensie 'Schuld', Wallis de Vries, M.

M. Wallis de Vries, 2015. Schuld. Utrecht: Uitgeverij De Fontein

Samenvatting:

Op het Gerrit van de Veen College in Amsterdam, pleegt kort na elkaar een aantal leerlingen zelfmoord. In eerste instantie wordt tussen deze sterfgevallen geen enkel verband gezien. De leerlingen zitten niet bij elkaar in de klas en hebben geen vriendschappelijke relatie met elkaar. Wanneer twee van de leerlingen naar de politie gaan met verontrustende en dreigende brieven die zij hebben ontvangen, gaat ook bij hen geen belletje rinkelen.
Ook de 16-jarige Tess heeft de bedreigende post ontvangen met de boodschap: ‘Jij bent de volgende.’. Tess gaat vermoeden dat er meer zit achter de, ogenschijnlijk, los van elkaar staande zelfdodingen. Ze gaat op onderzoek uit en probeert de verbanden te ontdekken en antwoorden te vinden. Helaas moet ze dit alleen doen en komt ze in een levensgevaarlijke situatie terecht.

 

Waardeoordeel:

‘Ze is dood. Geen twijfel mogelijk’. ‘Ik zou het hierbij kunnen laten. Maar dat doe ik niet’. Na deze boodschap, nodigt je nieuwsgierigheid je uit verder te lezen. En snel ook.

Schuld is een thriller voor de jeugd en wordt beschreven als een young adults-boek. Gezien de thematiek van het boek, de emotionele leefwereld van de personages, sluit dit boek goed aan bij jongeren vanaf 15 jaar. Omdat thema’s als pesten, eenzaamheid, en zelfmoord realistisch worden beschreven, ervaar zelfs ik, als volwassen lezer, de pijn en het verdriet van jongeren die met deze thema’s te maken hebben, als beklemmend en aangrijpend. Dat de acties van de dader niet realistisch zijn, maakt je duidelijk dat je echt fictie aan het lezen bent, ondanks de thematiek die als een rode draad door het verhaal loopt en gevoelens van herkenning of verontrusting kunnen oproepen bij de lezer.
 

Het verhaal is geschreven vanuit meerdere ik-personages, die elk meerdere hoofdstukken beschrijven. Het deel horend bij de vertellers, wordt herhaaldelijk onderbroken door steeds eenzelfde, maar andere  ik-persoon dan de hoofdverteller van dat deel. Deze ik-persoon beschrijft vanaf een afstand wat hij ziet en denkt en laat de spanning stijgen zodat je wel door móet lezen.

Al snel wordt duidelijk dat deze verteller de verbindende factor is tussen de ogenschijnlijk niet met elkaar verweven verhaallijnen van de hoofdpersonen. Dat het niet duidelijk is, wat deze steeds terugkerende verteller precies voor rol heeft in het geheel, verhoogt de spanning tot de laatste bladzijden. Waarbij de schuldvraag, wie is schuldig aan de zelfdoding van Leila, uitnodigt tot reflectie en dialoog.

De auteur snijdt met dit boek actuele en zware onderwerpen aan. Deze onderwerpen nodigen uit tot gesprekken en stemmen tot nadenken. Maar omdat het ‘verpakt’ is in een fictioneel en spannend verhaal, is het ook gewoon een verhaal dat je ontspannen kunt lezen.