Samenvatting
Het
14-jarige meisje Rosa verhuist van Brabant naar Groningen om met haar moeder en
kleine broertje bij de nieuwe vriend van moeder te gaan wonen. Rosa wordt op
haar nieuwe school gepest en ze mist haar oude vrienden (Esther en Jonas). Haar
stiefvader zeurt op alles en haar moeder is enkel en alleen druk met haar
nieuwe baan. Rosa vindt zichzelf dik en lelijk, ze is erg onzeker en haar
zelfvertrouwen is nihil. Ze wil zichzelf veranderen, ze bedenkt Rooz en Rooz is
allesbehalve Rosa. Ze verandert
de kleur van haar haren, neemt piercings, doet aan de lijn en ze begint
illegaal graffiti te spuiten. De straffen lopen op, haar zakgeld gaat naar
het nulpunt, maar de ontmoeting met Neuz zorgt ervoor dat ze zichzelf overleefd!
Waardeoordeel
Francine
Oomen kruip echt in de personage, het boek lijkt door Rosa zelf geschreven en
het komt op deze wijze echt tot leven. Het is een schrijfster met humor vooral
bij het beschrijven van de meest onaangename situaties zoals de beschrijving
van Rosa in de lift (pag. 69). Kortom een leuk boek in een vlotte
schrijfstijl en een goede relatie tussen de tekst en de tekeningen van Annet Schaap.
Het boek was
voor deze docent ook leuk om te lezen.
Volop herkenbare gedragingen en gedachten
van een pubermeisje. En ja, ze denken in deze leeftijdsfase echt moeilijk
opvoedbare ouders te hebben en zelf alles goed te doen. Het boek is daarnaast
realistisch geschreven, want de onzekerheden van Roos zijn voor veel pubers
herkenbaar en kunnen zelfs confronterend zijn. De communicatie per email is in deze tijd wel wat achterhaald, want
de huidige pubers communiceren enkel via what’s app, twitter, instagram enz., maar het gaat om de inhoud.
De vele
survivaltips van Esther (pag. 18), gedichten van Jonas (pag. 26) en e-mails
(pag. 42 – 43) zorgen voor een levensecht verhaal en je kunt je door deze
afwisseling qua communicatie goed inleven in de personages uit het boek.
Een minder
sterk punt vind ik het hoge tempo waarin problemen elkaar opvolgen, waardoor
een probleem uiteindelijk geen spanning meer oplevert.
Het boek is het vijfde deel van de ‘Hoe overleef ik’ – serie, maar
deze boeken hebben geen doorlopende leeslijn en het kunnen lezen in willekeurig
volgorde is zeker een pluspunt.
Het is daarnaast een lekker dun, makkelijk te lezen boek met een grappige en afwisselde lay out.
Tot slot...
Het boek kan
aan het eind van de schoolkindfase goed gelezen worden, maar het is zeker ook geschikt voor de adolescentie 12+. Het betreft een jonge hoofdpersoon op zoek
naar zichzelf en ze wordt geconfronteerd met twijfels, emoties en nieuwe
ideeën. Het betreft daarnaast een soort dagboek met aandacht voor problemen en
een relatief grote rol voor vrienden en vriendschappen. 
Reactie op hoe overleef ik mezelf van Suzanne de jong, door Nicole Veldhuis – Vree
BeantwoordenVerwijderenOomen, F. (2015). Hoe overleef ik mezelf (26e druk). Amsterdam: Querido’s Kinderboeken Uitgeverij
Suzanne de Jong is van mening dat het een leuk boek vol humor is en het een vlotte schrijfstijl heeft. Daarnaast vindt ze de relatie tussen tekst en tekeningen goed. ‘’Het is een schrijfster met humor vooral bij het beschrijven van de meest onaangename situaties. Kortom een leuk boek in een vlotte schrijfstijl en een goede relatie tussen de tekst en de tekeningen van Annet Schaap’’.
Tot slot geeft zij aan dat zij vindt dat het boek teveel problemen heeft en de problemen daardoor geen spanning meer opleveren. Zij zegt hierover: ‘’Een minder sterk punt vind ik het hoge tempo waarin problemen elkaar opvolgen, waardoor een probleem uiteindelijk geen spanning meer oplevert’’.
Ik ben het met Suzanne eens dat het een erg humoristisch boek is.
De grappige, beeldende, gebeurtenissen wisselen elkaar voortdurend af, waardoor ik regelmatig moest lachen. ‘Apenbil is een bemoeial… Zo noem ik hem. Alexander Apenbil. Hij heeft overal haar. Ook op zijn billen. (P.109)
Het is een echt feel-goed boek, dat een glimlach op je gezicht tovert.
Waar ik het niet mee eens ben, is dat de spanning uit het boek gaat door de hoeveelheid problemen die beschreven worden.
Ik vond het juist prettig dat er meerdere problemen beschreven werden, dit geeft een realistisch en herkenbaar beeld van de werkelijkheid waar iedere puber zich in herkent. ‘Shit ik heb alweer huisarrest. Het lijkt onderhand wel of ik een tot levenslang veroordeelde crimineel ben… Ik zal even opnoemen wat mijn misdaden waren: grote mond, de badkamer anderhalf uur bezet gehouden, weer een grote mond … geweigerd om de tafel af te ruimen’ (P. 10)
In het dagelijks leven hebben pubers ook te maken met meerdere, in hun beleving grote, problemen en hebben zij ook het gevoel dat niemand, vooral volwassenen, hen begrijpt.
Het hield me scherp en doordat de schrijfster niet te lang bij één probleem stilstond, las het lekker vlot weg en werd het geen dramatisch verhaal.
Wat ik erg fijn vond, is de beeldende schrijfstijl van Fancine Oomen. ´Of nog beter, een tijdmachine! ´´Vandaag gaan we op bezoek bij de Egyptenaren. Nee jongens, niet dringen… en denk erom, niet stiekem juwelen meenemen´´ (P.33). Hierdoor heb ik het boek in 1 ruk uitgelezen en heeft het mij geen seconde verveelt.
Tot slot ben ik het met Suzanne eens dat het geschikt is vanaf 12 jaar, dit omdat de hoofdfiguur opzoek is naar zichzelf, zij regelmatig stemmingswisselingen heeft en de invloed van haar leeftijdsgenoten sterk is. (Van Collie 2007)
Dit boek is dan ook zeker een aanrader voor mijn puber-schatjes in mijn klas.