Filmrecensie The Fault in Our Stars

Filmrecensie 'The Fault in Our Stars' door Marloes Derksen

verschenen: 6 juni 2014

regisseur: Josh Boone

acteurs:

Shailene Woodley als Hazel Grace Lancaster

Lily Kenna als jonge Hazel

Ansel Elgort als Augustus "Gus" Waters

Nat Wolff als Isaac, Augustus beste vriend

Laura Dern als Frannie Lancaster, Hazels moeder

Sam Trammel als Michael Lancaster, Hazels vader 

William Dafoe als Peter van Houten

The Fault in our Stars volgt grotendeels het boek van John Green. Hazel, een 16-jarige kankerpatiënte, gaat min of meer verplicht naar een hulgroep voor kankerpatiënten. Wanneer ze tijdens een bijeenkomst Augustus 'Gus' Waters ontmoet, ontstaat er een vriendschap tussen de twee tieners. Gus lijkt hersteld te zijn van botkanker. Hun vriendschap ontwikkelt zich na verloop van tijd tot verliefdheid. Een belangrijke rol in de film is weggelegd voor An Imperial Affliction, een boek van Peter van Houten. Het favoriete boek van Hazel wordt ook het favoriete boek van Gus. Samen hebben ze enkele vragen over het abrupte einde van dit boek en ze gaan naar Amsterdam om die vragen te laten beantwoorden door Van Houten. Hij blijkt een alcoholist te zijn, die niet van plan is om de vragen van Hazel en Gus te beantwoorden. In Amsterdam heeft Gus wel een belangrijke mededeling voor Hazel...

Ik vond The Fault in Our Stars een goede film. Shailene Woodley schittert als Hazel Grace Lancaster. Zij speelt het personage net zo levensecht als John Green haar had beschreven. Als 23-jarige actrice zet zij op een goede manier een 16-jarig kankerpatiënte neer, inclusief haar bezorgheid ten aanzien van hen die ze zal moeten achterlaten en haar licht cynische levenshouding. Ansel Elgort is als Augustus Waters goed gecast. Hij slaagt erin om tegelijkertijd bezorgd, sexy, slim en gevoelig te zijn. William Dafoe zet Peter van Houten neer als werkelijk nare, kleingeestige alcoholist. De rest van de acteurs spelen hun rollen met verve. 

Ik heb het boek reeds gelezen (zie mijn recensie) en dat vind ik jammer. Ik heb het boek 'Een weeffout in onze sterren' toen als volgt beoordeeld: 'Kortom, het is een hartverscheurend, meeslepend boek, vol goede dialogen en scherpe obeservaties. Het is direct en rauw geschreven, je ziet het echt voor je.' Het hartverscheurende is er wel. Toen Isaac en Hazel bijvoorbeeld hun lijkredes voordroegen aan de nog levende Gus, schoten de tranen me in de ogen. Maar de film schiet tekort wat betreft de goede dialogen en scherpe observaties uit het boek. Ik geef hieronder twee voorbeelden.

De mededeling van Augustus dat de kanker bij hem terugkeert en terminaal is, werd in het boek in bed gedaan: 'Volgens mij ben je niet aan het doodgaan,' zei ik. 'Volgens mij heb je gewoon wat last van botkanker.' Hij glimlachte. Galgenhumor. 'Ik zit in een achtbaan die alleen maar omhooggaat,' zei hij. 'En het is mijn voorrecht en mijn verantwoordelijkheid om de hele weg nar boven naast je te zitten,' zei ik. 'Zou het volkomen idioot zijn om te proberen te vrijen?' 'Niks proberen,' zei ik. 'Doen.' (Green, 2012, p.180). De scene is in de film afgezwakt, zowel wat handeling betreft als wat de tekst betreft. Gus en Hazel zitten dan op een bankje langs een Amsterdamse gracht en ze gaan zoenen als de mededeling is gedaan. Het hoopgevende van deze licht cynische dialoog is hierdoor wat minder geworden. Hetzelfde geldt voor het moment dat Gus' ziekte heviger wordt. Hazels licht cynische, maar realistische commentaar was in het boek: 'Volgens de gangbare opvattingen van het kankerboekgenre behield Augustus Waters zijn gevoel voor humor tot het eind, werd hij geen moment wankelmoedig en verhief zijn geest zich als een onverzettelijke adelaar, tot zelfs de wereld niet meer groot genoeg was voor zijn vreugdevolle ziel. Maar dit was de waarheid, een meelijkwekkende jongen die wanhopig graag niet meelijkwekkend wilde zijn, schreeuwend en huilend, vergiftigd door een geïnfecteerde sonde die hem in leven hield, maar niet genoeg in leven.' (Green, 212, p.201-202)

In de film houdt Hazel het bij: 'Kon ik maar zeggen dat Augustus Waters tot het eind zijn humor behield, dat zijn moed geen seconde minder werd. Maar dat was niet zo.'

Ik vond het een goede film, een goede verfilming van een goed boek. Het scenario was goed opgebouwd en de acteurs speelden allemaal goed. De verfilming van The Fault in our Stars is door de MPAA met een PG-13 rating beoordeeld. Begeleiding door ouders is bij kinderen jonger dan 13 jaar gewenst, omdat Hazel een paar scheldwoorden gebruikt. M.a.w. de film is ook geschikt voor jeugdige kijkers. Ik vond het een goede film, maar ik vond het boek beter.