Reactie door Veronie van Velzen, op de recensie 'Afblijven' door Stef Hummelink

Reactie door Veronie van Velzen, op de recensie ‘Afblijven’ door Stef Hummelink
Slee. C. (1998). Afblijven. Pimento: Amsterdam.

Afblijven verscheen voor het eerst in 1998 en werd bekroond door de Nederlandse Kinderjury en de Jonge Jury. Het is een van de best verkochte boeken van Carry Slee. In 2006 werd Afblijven succesvol verfilmd en dan is er nu ook de musical.


‘’Jordi weet niet wat hij hoort. Wil Melissa XTC gaan gebruiken…? Hij kan zich niet meer inhouden. ‘Waar ben je in godsnaam mee bezig?’ snauwt hij. ‘Die Jim kan me nog meer vertellen. Het is geen wiet hoor. Die pillen zijn chemisch. Er kan van alles inzitten. Weet je wel dat je er dood aan kunt gaan?’’ (blz. 61). Volgens Coillie waarderen twaalfplussers boeken over problemen meer dan jonge kinderen en Carry Slee heeft de formule te pakken als het gaat om het bespreekbaar maken van tienerproblematiek. Met het boek Afblijven laat Slee de gevolgen zien van drugsgebruik en dat onderwerp wordt zoals Stef Hummelink in zijn recensie schrijft niet geromantiseerd. Hummelink schrijft in zijn recensie dat het boek één grote waarschuwing is voor pubers in de jaren ’90, omdat drugs in die tijd met de opkomst van housefeesten en de gabbercultuur mainstream werden. Mijns inziens is dat Afblijven ook voor de jongeren van nu een waarschuwing kan zijn. Drugsverslaving is iets waar we nu ook nog steeds mee zitten. Jongeren die met de verkeerde vrienden omgaan en in het foute wereldje terechtkomen. Niemand kiest er bewust voor, maar door onzekerheden maakt het allemaal ineens niets meer uit.

Ik ben het eens met Hummelink dat het verhaal realistisch is. Zoals Hummelink schrijft: ‘Handelingen worden gedetailleerd beschreven en de jonge lezer leert de personages uitgebreid kennen alvorens het spannende verhaal begint.’

Door de gedetailleerde beschrijving sleept het boek je mee van begin tot eind. Ik denk dat een groot deel van de jeugd zich in kan leven, want wie heeft er op wat voor manier dan ook tegenwoordig géén kennis van drugs genomen? Klasgenoten die de verkeerde kant opgaan, films die op tv worden uitgezonden, noem maar op. Het boek is dan ook vooral geschreven vanuit het perspectief van pubers en geeft inzicht in hun gevoelens. Volgens Coillie blijft identificatie erg belangrijk bij de lectuur van adolescenten. Op die manier voelt de jeugd zich nauw betrokken bij het boek.

Sommige aspecten uit het boek zijn misschien niet meer van deze tijd, maar zoals Hummelink in zijn recensie schrijft: de boodschap van het boek is zelfs twintig jaar later nog relevant.

Ik vind dit boek zeker geschikt voor leerlingen in de onderbouw van het voortgezet onderwijs. Het boek heeft een prettig formaat. Het is met vaart geschreven en leest daarom ook lekker weg. Dit maakt het boek voor veel jongeren toegankelijk. Zoals Hummelink in zijn recensie aangeeft, zou Afblijven vanaf twaalf jaar verplicht moeten worden opgenomen in het opvoedpakket. Drugs is een onderwerp waar sommige ouders lastig over kunnen praten volgens Hummelink. Slee communiceert rechtstreeks met haar jeugdige publiek en maakt daardoor het probleem bespreekbaar.