Reactie op recensie '2C', van Milou Visser, door Stef Hummelink

Visser stelt in haar waardeoordeel dat er onvoldoende emotie wordt weergegeven in het boek. "Waar Mous de plank misslaat, is het onvoldoende uitdiepen van de emoties van verschillende personages. Met name op momenten dat zij in de bus zitten en ontdekken dat er een bom verstopt ligt."

Precies dit gevoel bekroop mij bij het lezen van deze passages. De reacties van de inzittenden passen niet bij de werkelijke situatie. In plaats van totale paniek, heerst er een jolige sfeer in de bus. Deze sfeer zorgt ervoor dat je als lezer niet meeleeft. Een voorbeeld hiervan is het stuk waarin de klasgenoten elkaar moeten fouilleren. "Hidde wil Tygo fouilleren en steekt zijn armen uit. 'Hoho!' roept Tygo. 'Alleen kijken, niet aankomen' Hij tilt zijn hemd en shirt omhoog end raait heupwiegend rond terwijl hij naar de meiden gluurt." (p168) Visser stelt in haar recensie dat ze nooit een bepaald medelijden krijgt en dit herken ik.
De structuur van het boek bevordert het leesplezier. Ook daar kan ik Visser gelijk in geven. De wisselingen tussen heden en verleden geven het boek een bepaalde dynamiek en diepgang. In de hoofdstukken die teruggaan naar het verleden worden de thuissituaties van verschillende klasgenoten beschreven. Visser zegt hierover: "De stereotype leerlingen zoals de nerd, de moslim, het verwende meisje, haar beste vriendin en de pester krijgen een achtergrond en daardoor ook een motief om de bommenlegger te zijn." Daar ga ik volledig in mee. Deze terugblikken maken het boek spannend. Als lezer bedenk je constant theorieën over het motief en over de dader. Zoals de financiële problemen van Fleur: "'Geen probleem. Ik leen het je wel.' Voordat Fleur haar kon stoppen, had Lo haar arm tussen het gordijn gestoken en het shirt meegegrist. 'Ik wil het niet' riep Fleur terwijl ze zo snel mogelijk haar gewone kleren aantrok. 'Maak je niet zo druk,' zei Inkie. 'Je kunt haar toch terugbetalen.'" (p70)

Net als Visser vind ik het boek niet typisch Young Adult. Ik mis vooral aandacht voor diepere levensvragen. Het blijft vooral erg vlak, waarbij de hoofdpersonen als stereotypes worden neergezet. Vrienden spelen nog een belangrijke rol en ze zijn allemaal nog erg op zoek naar zichzelf. Ook ik zou het boek aanraden vanaf 12+, omdat dit boek perfect aansluit bij hun belevingswereld. Ook zij gaan op schoolreisje in de tweede klas. En ook zij gaan met de bus. Ik denk dat ze het na het lezen van dit boek met een ander gevoel instappen..