Reactie op recensie ‘Pijn’, van Mel Wallis de Vries, door Karen Langens

Hierbij reageer ik op de recensie van Carline Bel over het boek Pijn van Mel Wallis de Vries.

Carline geeft in haar recensie aan dat er sprake is van een detectiespanning. Die spanning kon ik ook heel goed voelen. Het boek heb ik in één ruk uitgelezen. Ik wilde het niet wegleggen. Je wordt als lezer meegenomen in het verhaal van Mandy, de ik-persoon van het verhaal. Zoals, in de recensie, besproken krijg je het gevoel van Mandy mee. Ze geeft aan hoe ze zich voelt op school, wat ze denkt en voelt over haar vriendinnen en haar zieke moeder. In hoofdstuk 7 zet ze haar eigen gevoel aan de kant en laat ze zich overhalen door haar vriendin Puck om mee op stap te gaan. Ze trekt andere kleding aan en voelt zich daar niet helemaal fijn bij. Ze heeft gelogen tegen haar ouders en je voelt dat ze zich rot voelt. Blz. 63. Ik staar naar de tekst en hoor mijn hart in mijn oren bozen. ‘Kom je nog?’ hoor ik Puck roepen. ‘Ja,’ zeg ik schor en ik zet mijn telefoon uit.
De gedachtes van Mandy zijn levensecht en voor adolescenten erg herkenbaar. Ik sluit me daarom aan bij de mening van Carline dat het voor de late adolescenten geschikt is. Ik zou de leeftijd 15+ adviseren. Het boek heeft een grote spanningsboog en de onderwerpen school, vriendschappen, alcohol en eerste keer seks zijn onderwerpen waar adolescenten van deze leeftijd over na denken.

Carline geeft aan nieuwsgierig te zijn naar de moordenaar. Ik was vooral benieuwd naar: wie is het volgende slachtoffer? Ik had vooral de situatiespanning: wanneer is Mandy aan de beurt? Want als zij de hoofdpersoon is, zal ze zeker een slachtoffer worden. Dit vermoeden wordt in het boek vergroot doordat Mandy zich meerdere malen onveilig voelt op straat en in haar eigen huis.
Blz. 89. Opeens meen ik de schaduw van een hoofd tussen de fietsenrekken te zien. Maar als ik beter kijk, blijkt het een fietstas te zijn. Of als Mandy een droom heeft, blz. 115: ‘Mandy’, fluistert een stem, ‘Het is tijd. Ik kom je halen’. Uiteindelijk wordt ze in het einde van het boek ook het slachtoffer zoals Carline beschrijft in haar recensie.

In het verhaal wordt gewisseld tussen het perspectief van de hoofdpersoon (Mandy) en de laatste minuten van de slachtoffers. Dit vond ik het in het begin verwarrend. Maar na één verhaal gelezen te hebben van het slachtoffer merk je hoe het boek in elkaar zit en herken je deze passages.
Hierdoor kwam de spanningsboog weer terug en was ik nieuwsgierig wie het volgende slachtoffer is, hoe ze werd vermoord en wat haar relatie tot Mandy is.

Zoals de jeugd van nu ook veel berichtjes sturen per telefoon is de schrijver hier goed in mee gegaan. De filmpjes van de moord worden gedeeld via Snapchat. Daarnaast worden in het boek de berichtjes van de telefoon van WhatsApp in een apart balkje weergegeven waardoor het meteen duidelijk is dat het hier om een telefoonberichtje gaat. Een creatieve en boeiende wijze om deze vormgeving te gebruiken. Het leest makkelijk weg.


Het einde van het boek vond ik matig. Zoals Carline beschrijft kom je door de laatste regels erachter (3 jaar later) dat Mandy het heeft overleefd. Ook wordt het verhaal kort verteld vanuit het perspectief van de moordenaar. De redenering van de moordenaar vond ik slap en wat ongeloofwaardig. Hij is ernstig ziek en zou een vervelende blik hebben gekregen van Mandy. Ik had een krachtiger motief verwacht.

Als conclusie geeft Carline het volgende aan: Concluderend kan ik zeggen dat ‘Pijn’ een spannend, ingrijpend en meelevend boek is die niet alleen voor de oudere adolescent, maar ook voor de volwassen lezer, leuk en spannend is om te lezen. Hierbij sluit ik mij volledig aan.