Hierin herken ik mij niet. De slapstick- achtige vorm die Ronald van Amersfoort beschrijft, is duidelijk maar ik zie hier geen herkenning met mijn eigen puberteit. (misschien is dit een sekseverschil...) Heel eerlijk gezegd verbaast het mij altijd hoe enorm populair de boeken van Jeff Kinney zijn in de klas. Dat was ook een goede reden voor mij om er eens beter naar te kijken.
Door de lay-out (het handgeschreven lettertype en de tekeningen in cartoonstijl) ontstaat er inderdaad een slapstickachtig absurdistisch verhaal. Bram Botermans zoekt de schuld van wat hem overkomt steeds bij anderen, buiten zichzelf. Zoals het voorbeeld in de glijbaan van de binnenspeeltuin: "dat betekende dat ik alleen bij Max kon komen via de kronkelglijbaan die in de ballenbak uitkomt. Ik ben om te beginnen al geen fan van donkere, kleine, afgesloten ruimtes, dus ik verheugde me er niet bepaald op om door dat ding omhoog te kruipen. Ik riep naar boven dat ik eraan kwam, maar al die kids negeerden me en gleden toch gewoon naar beneden." (p.48) Dit past wel weer bij de herkenning waar Ronald van Amersfoort over schrijft. Ieder kind probeert weleens een glijbaan de andere kant op. Doordat de schrijver na deze scène verder schrijft over wanneer Bram nog meer in een doolhof geweest is en wat daar niet goed ging en waardoor hij verdwaalde maakt dat het boek een aaneenschakeling is van zijpaadjes en uitvalswegen. Hierdoor vond ik het soms lastig de rode draad binnen het verhaal te blijven volgen.
Ronald van Amersfoort schrijft verder dat 'de humor, situaties, personages en de twijfels die Bram heeft heel herkenbaar zijn voor de pubers van nu en iedereen die ooit puber is geweest.' Dit ben ik met hem eens. Veel grappige situaties in het boek zijn situaties die voor iedereen herkenbaar zijn, waar je over nadenkt én of je je gevoel of verstand moet volgen. Bram kiest in dit boek iedere keer de kant waardoor er een nog grappigere, absurdistische situatie ontstaat die iedere puber zou overkomen wanneer je impulsief zou handelen. Het door de muur van de wc heen luisteren naar de meisjes in de meiden wc bijvoorbeeld.
Ronald van Amersfoort schrijft ook dat 'een kenmerk van de leven van een loser reeks is, dat binnen de tekst overal tekeningen van de beschreven situaties staan die nog duidelijker maken hoe absurdistisch de beschreven scènes zijn.' Dit ben ik volledig met hem eens. Ik ben ook van mening dat dit de kracht is van de reeks om ook kinderen die niet zoveel lezen, toch te laten lezen. Het boek leest makkelijk door de grappige cartoons vol details en humor.
Al met al ben ik het met Ronald van Amersfoort eens dat de boeken van Jeff Kinney zeker bijdragen aan het leesplezier voor een heel breed publiek. Of zoals in leesbeesten en boekenfeesten (Jan van Coillie 2007) 'Dit boek speelt op een uitgesproken manier in wat de meeste kinderen op een bepaalde leeftijd van boeken verwachten: een (ont)spannend, avontuurlijk verhaal met een scheut humor en een gezonde moraal, gegoten in een toegankelijke vorm die makkelijk te volgen is en met een goede afloop.'
Ik ben van mening dat dit ook de kracht is van wat de serie 'Het leven van een loser' tot een groot succes maakt in de leeftijdscategorie van kinderen vanaf 12 jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten