Recensie van 'Verboden terrein', van Caja Cazemier, door Stef Hummelink

Cazemier, C. (2014). Verboden terrein. Uitgeverij Ploegsma: Amsterdam.

De subtitel van het boek luidt: "Een jongen kiest voor de dood. Zijn vrienden blijven achter." Met deze zin is het boek van 182 pagina's teruggebracht naar één zin. Één zin met één woord dat opvalt: 'kiest'. Jesper kiest in dit boek om uit het leven te stappen. Zijn vrienden blijven radeloos achter. In verschillende hoofdstukken (elk genaamd naar een vriend of vriendin) kijken we vanuit het perspectief van hem of haar naar de moeilijke situatie.

Een onbevredigend gevoel maakte zich van mij meester toen ik het boek dichtsloeg. ''Heb ik hier 182 pagina's voor gelezen?" Het voelde voor mij alsof ik een lange inleiding had gelezen met een slot van één pagina, namelijk de afscheidsbrief van Jesper. Ik had op een spannender plot gehoopt, maar dit bleek niet zo te zijn. De spanningsopbouw is echter indrukwekkend, waardoor je blijft lezen. "Hij deed zijn ogen open in de nog donkere slaapkamer en deed ze ook onmiddellijk weer dicht. Niet dat het wat uitmaakt, het beeld van Jesper hangend aan dat touw aan het plafond van de garage ging de hele dat met hem mee, waar hij zijn blik ook kop richtte. Jespers lijf dat zo'n eind boven de grond hing, zijn hoofd in een onnatuurlijke hoek geknikt, zijn ene voet gekruist over de andere, de armen slap langs het lichaam. Het omgevallen krukje eronder." (p89)




Cazemier schrijft beeldend en zet de karakters goed neer in haar boek. Je leert de vrienden Bruno, Max, Lisa, Femke en zijn broer Stan echt kennen. Ieder weet op zijn of haar eigen manier om te gaan met de zelfdoding van Jesper. Iedere vriend heeft een eigen hoofdstuk, waardoor je vanuit verschillende perspectieven naar het drama kijkt. Deze originele opbouw laat kinderen inleven in verschillende manieren van omgaan met zelfdoding. "Hij is een klootzak dat hij zoiets doet! 'Dat moet je niet zeggen,' nam Max het geschrokken voor Jesper op." (p34)

Het boek is misschien voor de doelgroep lastig te lezen. Ieder hoofdstuk wordt vanuit een ander persoon verteld en daarnaast is er om de zoveel bladzijdes een hoofdstuk waarin Bruno, een vriend van Jesper, blogt. Deze hoofdstukken heten 'Bruno blogt'. Ik kan mij voorstellen dat 12- tot 15-jarigen af en toe de draad kwijt zijn. Maar zoals ik al eerder schreef: door deze originele opbouw is het boek enorm spannend. Een voorbeeld van zo'n blogpost van Bruno: "Je scheldt je beste vriend uit voor alles wat mooi en lijk is en een paar dagen later is hij dood. Hoe voel je je dan? Ik dacht: als ik mij nu lam zuip, kan ik misschien Jespers dood vergeten. Of is het beter net zo lang te blowen tot alle zintuigen verdoofd zijn?" (p84)

'Verboden terrein' schuurt tegen Young Adult aan, maar er is geen ruimte voor diepere levensvragen in dit boek. Deze diepgang en gelaagdheid heb ik als volwassen lezer gemist. Maar als het gaat om spanning, emoties en twijfels dan moet dit boek adolescenten van nu aanspreken.