Filmrecensie ‘Haar naam was Sarah’ van  Giles Paquet-Brenner (2010)

Zelden heb ik een film mogen aanschouwen die mij zo aangreep als ‘Haar naam was Sarah’. In deze verfilming van het beroemde boek van Tatiana de Rosnay uit 2007 worden twee verschillende verhaallijnen tegen elkaar afgezet.

In eerste instantie word je meegenomen in het verhaal van Sarah Starzinsky, een jong joods meisje ten tijde van de vreselijke razzia’s in Parijs, 1942 in Frankrijk. De tweede verhaallijn betreft die van Julia Jarmond. Zij wil met haar man een woning in Parijs betrekken, maar dit huis blijkt een gruwelijk geheim met zich mee te dragen.

Tijdens de film schakel je telkens over van de vreselijke razzia’s in Parijs in 1942 en de gevolgen daarvan naar de huidige tijd waarin Julia onderzoek doet naar deze gruwelijkheden. Voordat we dieper ingaan op de film, eerst wat achtergrondinformatie:

-In de nacht van 16 en 17 juli 1942 werden ongeveer 13.000 Parijse joden opgepakt en afgevoerd naar het plaatselijke wielerstadion (Vel d’Hiver). Aldaar werden ze onder erbarmelijke omstandigheden vastgehouden tot ze konden worden afgevoerd naar verschillende kampen. Schokkende constatering was dat deze razzia’s werden uitgevoerd door de eigen bevolking, namelijk Franse agenten die samenwerkten met de nazi’s.

In dit decor speelt zich de tragedie af van het joodse meisje Sarah en haar vader, moeder en broertje Michel. In alle hectiek die veroorzaakt wordt door deze razzia, sluit ze haar broertje op in een muurkast. Ze belooft hem er weer uit te halen zodra de kust weer veilig zou zijn.

In de hoedanigheid van Julia Jarmond-Tezac vertelt actrice Kirstin Scott Thomas het andere verhaal, namelijk van de journaliste die onderzoek doet naar deze razzia’s. Hoe meer ze in deze geschiedenis duikt, hoe meer gruwelijke details er bekend worden. Tijdens haar zoektocht stuit ze op de geschiedenis van Sarah Starzinsky en besluit daar verder onderzoek naar te doen.

Ik denk dat Giles Paquet-Brenner met de verfilming van dit verhaal deze bijzondere, maar lugubere geschiedenis met de wereld wil delen. Bekeken door de ogen van Sarah krijgen de gruwelijke gebeurtenissen in Parijs een menselijk gezicht. Nog schrijnender is de constatering dat deze razzia’s zijn uitgevoerd met hulp van de plaatselijke bevolking in de vorm van de Franse politie. Dit is tegelijk en vloek als een zegen. Er zijn agenten met gewetensbezwaren. Specifiek één agent zorgt ervoor dat Sarah kan overleven en ontsnappen. Hoewel Sarah diverse beproevingen te verduren krijgt, heeft haar reis maar één doel: Weer thuis zien te komen om haar broertje te kunnen bevrijden.

Julia krijgt in haar zoektocht naar de waarheid ook te maken met diverse obstakels, bijvoorbeeld in de vorm van haar moeizame relatie met haar echtgenoot en een onverwachte zwangerschap. Ook de contacten met de familie van Sarah verlopen allesbehalve vlekkeloos. Uiteindelijk lukt het haar steeds dichter bij de waarheid te komen en doet ze de ene schokkende ontdekking na de andere…

De acteurs geven erg wisselend gestalte aan hun personages. Kirstin Scott Thomas geeft op uitstekende wijze vorm aan Julia, een zwangere vrouw die, naarmate ze steeds meer te weten komt over Sarah, ook zelf in een identiteitscrisis belandt. Mélusine Mayance is de ster van deze film. Zij tilt met haar acteerwerk de film naar een hoger, dieper niveau. Ze weet als geen ander vorm en diepgang te geven aan Sarah en zorgt ervoor dat je de film blijft kijken. Ook Niels Arestrup is een zeer sterke acteur. Dat hij zijn karakters veel diepgang kan meegeven bleek al in eerdere producties zoals bijvoorbeeld ‘War Horse’, waarin hij ook een opvallend sterke rol vertolkt. Enige tegenvaller vind ik Aidan Quinn, die de zoon van Sarah speelt. Zijn acteerprestaties laten te wensen over en zorgen ervoor dat het einde van de film hier en daar wat inzakt. Wellicht was een sterkere acteur hier beter op zijn plaats geweest. Door de bank genomen is de film van hoge kwaliteit en zowel liefdevol als grimmig verfilmd.

Het verhaal is zowel beklemmend als geloofwaardig. Het is alsof je het verhaal van Sarah meemaakt en je ervaart haar vastbeslotenheid, onmacht en pijn. Wat dat betreft past deze verfilming wel in het rijtje van ´Schindler´s list´ en ´De jongen in de gestreepte pyama´. Ik zou de film zeker aanraden. Ik zou wel rekening houden met een emotionele trip en gemengde gevoelens na afloop. De film zet je zeker aan het denken en laat je nadenken over de waanzin van de tweede wereldoorlog.