Bentana, R. (2011). Black Mamba 2012, de strijd om Atlantis. Groningen: Noordhoff Uitgevers.
Tom stelt in zijn recensie dat het erg lang duurt voordat er in het verhaal eindelijk wat gebeurt. Dit ben ik volledig met hem eens. Het verhaal is daarom erg vlak. Als lezer ben je eigenlijk aan het wachten tot er iets gebeurt. Als er dan iets gebeurt wordt een vrij onbelangrijke gebeurtenis erg uitvoerig beschreven. Zeker als je dan kijkt met welk taalgebruik dit gebeurt. Erg wollig en langdradig. Er wordt veel geschreven maar niks gezegd. Dit komt duidelijk naar voren in het volgende fragment op bladzijde 142: "Ik moest ook huilen toen die dolfijn me aankeek, geen idee wat er met me gebeurde. Er was alleen maar een oceaan vol liefde, alsof ik zelf niet meer bestond, maar dat klinkt zo soft. Ik kan het niet uitleggen". De gebeurtenis is niet relevant voor het verhaal, er gebeurt niks en is heel zweverig beschreven. Deze schrijfstijl zorgt ervoor dat het boek niet vlot leest. Dit zien we vaker terug in het verhaal. Al met al kunnen we stellen dat het taalgebruik storend is en er weinig gebeurt. De spannend bedoelde gebeurtenissen zijn ongeloofwaardig of totaal niet verrassend. De aarde die op de verkeerde plek hangt en de Eerste Wereldoorlog die gestart is door een geheime ruimteorganisatie zijn volstrekt ongeloofwaardig. Daarnaast vind ik het op deze manier inzetten van de Eerste Wereldoorlog respectloos voor de 20 miljoen doden die hierbij gevallen zijn.
Het feit dat de hoofdpersoon op de laatste bladzijde van het boek de 'slangendrager' blijkt te zijn, was mij op bladzijde 14 al duidelijk: 'op een bedje van ivoorsatijn ligt een gouden slang bezet met flonkerende steentjes aan een gouden kettinkje.' Vanaf dit moment draagt de hoofdpersoon namelijk een kettinkje van een slang.
Daarom kan ik me het niet voorstellen dat er veel Young-Adult lezers zijn die dit boek met plezier gelezen hebben. Zeker omdat ik het boek ook niet geschikt acht in het genre of de leeftijdscategorie Young-Adult. Op dit punt wijk ik dan ook af van de mening van Tom. Hij stelt dat door de lastigere schrijfstijl het boek meer geschikt is voor Young-Adult dan jongere lezers. Hiermee gaat hij voorbij aan het feit dat het thema niet aansluit bij het genre of de leeftijdscategorie Young-Adult. Als we het artikel 'Young Adult: genre of leeftijdscategorie?' van Bea Ros bekijken kunnen we stellen dat in Young-Adult de hoofdpersonen een stukje ouder zijn dan in een gemiddeld jeugdboek, ze niet meer op het voortgezet onderwijs zitten en niet meer hun eerste schreden op het liefdespad zetten.
Nikita en Claire, de hoofdpersonen, zijn vijftien jaar oud, zitten op de middelbare school en Nikita heeft haar eerste vriendje. Daarnaast zijn de thema's die aan bod komen niet op het niveau van Young Adult. Zowel Ros als Coillie stellen dat het voor deze leeftijdscategorie belangrijk is dat de thematiek bij de leeftijd past. Denk hierbij aan innerlijke levensvragen en diepere psychologische problemen. Dit in tegenstelling tot boeken voor jongere lezers waar het avontuur voorop staat. Dit komt in 'Black Mamba 2012, de strijd om Atlantis' niet terug. Het is eigenlijk een erg kinderachtig boek. De belangrijkste verhaallijn over de geheime grot en strijd tussen een buitenaardse politiemacht hoort eerder thuis in een avontuurlijk kinderboek voor jongens. De andere belangrijke verhaallijn, wanneer de vrienden een maquette van een nieuw soort bejaardentehuis gaan knutselen en deze met kinderlijk enthousiasme bij de ministers gaan presenteren, die heel verrassend ook enthousiast zijn, komt naar mijn mening niet in de buurt van de problematiek waar het over het algemeen in Young-Adult om gaat. Al met al vind ik het net als Tom een teleurstellend boek wat naar mijn mening niet geschikt is voor Young-Adult.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten