Recensie op de film: Kappen! van Tom Verhaegh

Recensie op de film Kappen!


De film ‘Kappen!’ is een verfilming van het boek van Carry Slee. De film komt uit 2016 en heeft met Bente Fokkers (Indra) en Joes Brauers (Chris) twee bekende, jonge acteurs die een prominente rol spelen in de film. De hoofdrol is weggelegd voor Tonke Bossen in de rol van Maarten.

De film is te omschrijven als ‘oer-Hollands.’ Het voetbal, het weer en het taalgebruik is van dusdanige aard dat het bij mij zeer herkenbaar is. Ook de tijdlijn in het begin van de film is herkenbaar. Weliswaar erg kort, maar zeer treffend. Het verhaal begint met drie kleine jongetjes die altijd samen zijn. Op school, thuis en op het voetbalveld. Het schetst het ideaalplaatje van een veilige en zorgeloze omgeving om op te groeien. Echter worden ze ouder en gaan ze naar de middelbare school waarna er andere mensen en facetten een rol gaan spelen en vriendschappen van vroeger getest gaan worden. Verder worden er nog andere heilige huisjes op de proef gesteld; een aantal personages krijgen te maken met vervelende thuissituaties, met velerlei gevolgen van dien.

Parallel hieraan is er een verhaallijn(tje) die wellicht meer geschikt is voor vrouwen of meisjes. Het gaat tussen twee vriendinnen die een innige vriendschap hebben maar die plotseling een klap krijgt op het moment dat een van de meisjes geen verliefdheidsgevoelens heeft voor de broer van de ander. Hierna worden er over en weer verwijten gemaakt en koelt de vriendschap enorm af. Deze beide verhaallijnen worden spoedig vervlochten doordat Indra en Maarten verliefd op elkaar worden en gaan afspreken. Door deze verhaallijnen is dit verhaal zeer herkenbaar voor de 12+ kijker, maar in mijn beleving is deze net zo geschikt voor de 15+’er.

Wanneer je de theorie van Van Coillie erbij neemt zie je veel raakvlakken met de 15+ lezer. Een kenmerk is dat de psychologie van het personage belangrijk is bij die leeftijdscategorie. Tevens gaat Kappen! over levensvragen en innerlijke problemen, wat een volgende kenmerk is van de doelgroep.

Desondanks acht ik de film geschikt voor zowel 12+ als de 15+ categorie. Ten eerste door de herkenbaarheid zoals bovenstaand reeds geschreven. Verder heb ik een theoretische onderbouwing voor deze stellingname, namelijk dat de adolescent het vermogen ontwikkelt abstract te denken en omdat in deze film veel personages helder en herkenbaar neerzet, iets wat goed aansluit bij deze doelgroep aldus Coillie.

Een puntje van kritiek is wel de vrij abrupte en gemakkelijke overgangen in het verhaal. Een en ander wordt zeer extreem geschetst wat het verhaal minder realistisch maakt. Zo wordt op een ‘moment suprême’ (net voor haar date) Indra door haar moeder erop geattendeerd dat ze te veel make-up op heeft. Toevallig is dan juist haar telefoon gejat waardoor ze haar date (Maarten) dit niet kan laten weten. In dit verhaal komen meerdere van dit soort surrealistische momenten voor wat eigenlijk gemakkelijk voorkomen had kunnen worden.