Reactie op recensie 'Vijftien', van Kristel Derksen, door Maud Beyer

Derksen schrijft in haar recensie het volgende: 'De wisselingen tussen de verschillende personages maken het soms wat lastig om het verhaal te volgen. Je vliegt door de gedachten, gebeurtenissen en personages heen, maar uiteindelijk wordt in het verhaal wel duidelijk waarom Slegers deze keuze heeft gemaakt.'

Hier kan ik me deels bij aansluiten. Doordat de hoofdstukken erg kort zijn, zo'n vier à vijf pagina's, wissel je vaak van ik-personage en lees je dus erg vlot. Daar kan ik aan toevoegen, dat er ook nog kleine tijdsprongetjes worden gemaakt. Dezelfde momenten worden vanuit verschillende perspectieven beschreven. Zo lezen we op bladzijde 92 vanuit het Tim-perspectief het moment dat hij Elena aan een tafeltje ziet zitten op de avond dat ze elkaar gaan ontmoeten: "Ik klem de envelop vast en loop naar haar tafeltje terwijl mijn hart tekeergaat." Hierna lezen we verder in een Elena-hoofdstuk: "Stom, ik ben veel te vroeg. Ik kijk op mijn mobieltje. Tim komt pas over tien minuten." Het zijn kleine tijdsprongetjes, in dit geval maar tien minuten, maar het maakt het verhaal wel wat complexer, zeker voor de doelgroep.
Voor mij wordt het door het verhaal echter niet duidelijk waarom Slegers gekozen heeft voor de wisselingen tussen personages. Deze wisselingen waren denk ik niet per se nodig geweest om het verhaal over te brengen. De complexiteit van het verhaal wordt hiermee wel verhoogt, waardoor ik een bruggetje kan maken naar de doelgroep.
Derksen vertelt dat het boek geschikt is voor jongeren van 15 jaar en ouder, hier sluit ik me volledig bij aan. Doordat er veel wisselingen zijn, zou het boek iets te complex zijn voor jongeren onder de 15 jaar. Ook komen er dubbele namen voor in de verschillende hoofdstukken, terwijl de ik-personen van die hoofdstukken elkaar niet kennen. Hierdoor vraag je je af of het over dezelfde personen gaat en of het dus gemeenschappelijke bekenden zijn. Ook het open einde maakt het verhaal complex.
Het onderwerp maakt ook dat het boek meer geschikt is voor 15+, seksualiteit speelt een grote rol in het verhaal, zoals de chatseks (bladzijde 53) waaraan Derksen al refereert. Ook het woordgebruik vind ik meer voor de wat oudere tiener: "Je weet toch hoe je kunt glimlachen als je een lief of geil berichtje krijgt van Nina?" (bladzijde 73). Al met al vraagt het verhaal wat meer leeservaring van de lezer, en een grotere rijpheid, waardoor ik het zou bestempelen als een Young Adult-boek.