Reactie op recensie 'Boy7', van Ronald van Amersfoort.

''Mirjam Mous heeft een spannende thriller geschreven die leest als een snelle actiefilm. De gebeurtenissen volgen elkaar in snel tempo op waardoor je door wil lezen om er achter te komen wat de nieuwe aanwijzing in de zoektocht naar de identiteit van Boy 7 te betekenen heeft.''

In de beschrijving die Ronald over het boek Boy7 geeft, kan ik me helemaal vinden. Zelf heb ik het verhaal in één zit uitgelezen, omdat ik erg nieuwsgierig was naar wat er met deze verwarde jongen aan de hand was, hoe hij daar op die vlakte terecht is gekomen en hoe hij dan zijn geschiedenis zou gaan achterhalen, hopend op een happy end van het verhaal. Mirjam Mous is erg sterk in het opbouwen van de spanning in het verhaal en weet steeds weer verrassende elementen toe te voegen.



"Het boek maakt telkens sprongen in de tijd. Als Boy 7 zijn zelfgeschreven notebook terugvindt en deze gaat lezen neemt het verhaal ons mee terug in de tijd. En ook als Boy 7 de geïmplanteerde chip achter zijn oor verwijdert, waardoor zijn geheugen weer terugkeert, worden we meegenomen naar het verleden. De ander delen van het boek zijn beschreven vanuit Boy 7’s oogpunt en spelen in het heden. Het boek is zo ingedeeld dat elk hoofdstuk een tijdsperiode beschrijft. Als Sam zijn eigen notebook terugleest is dat voor de lezer herkenbaar omdat het lettertype verandert."

Wat Ronald nog niet had vermeld, maar wat zijn hierboven geciteerde punt waarschijnlijk zal verhelderen, is het feit dat het boek is opgedeeld in 5 delen. Elk deel wordt geïntroduceerd door de door Ronald genoemde spreuk en is vervolgens opgedeeld in genummerde hoofdstukken die in elk deel weer netjes bij 1 starten. Het boek is erg overzichtelijk en de titels van de delen geven duidelijk aan waar dat deel over zal gaan. Voor mijzelf was dat echt een prikkel om verder te willen lezen, omdat je wel iets weet, maar hóe dan!

"Daarbij zijn er in het verhaal veel actuele thema’s gebruikt waardoor het bij jongeren zal aanspreken."

In deze uitspraak van Ronald kan ik me deels vinden. Natuurlijk leven we in de hoogtijdagen van de microchip, waardoor het de leerling met interesse voor computers wel zal triggeren. Maar voor mij zijn de hoofdthema's van het verhaal het doorzettingsvermogen van Boy7 om de waarheid te ontdekken en zelfs zijn mede-Boys te redden en het vertrouwen hebben in de mensen om je heen. Boy7 komt er achter dat Lara, degene die hem vond, ook in het complot zit! Deze thema's zijn wat mij betreft van alle tijden en zou ik dus niet per se actueel willen noemen. Wel zijn ze altijd en voor iedereen belangrijk en dit zal de lezer vermoedelijk wel aan het denken zetten.

"Kritiekpunt vind ik de toevalligheden en sommige voorspelbare situaties die de schrijfster gebruikt om plotselinge wendingen aan het verhaal te geven. Zo liggen spullen ‘toevallig’ net op plekken waar Sam zoekt, kan hij via een wc raampje nog een chip naar buiten werken op een klaarstaande truck en raakt de benzine van zijn auto op net op het moment dat hij een reddingspoging onderneemt." 

Het kritiekpunt van Ronald herken ik wel, maar ik heb me er zelf niet aan gestoord tijdens het lezen van het verhaal. Als deze gebeurtenissen niet zouden hebben plaatsgevonden, zou het verhaal een stuk korter en saaier zijn geweest of juist heel langdradig als er wéér niet ligt wat hij zoekt.

De diepgang van een echte roman mist in Boy7 en door deze spannende gebeurtenissen blijft de lezer geprikkeld. Het lijkt dan echt op de films die ze ook op Netflix kijken en past goed bij de aandachtsspanne van een 15-jarige en kan ik concluderen dat Mirjam Mous er zeer goed in is geslaagd een verhaal te schrijven dat de lezer kan vasthouden tot het einde en een tevredenstellende afloop heeft voor de gelukkige lezer van het verhaal. Ik ben zeer benieuwd naar de verfilming van het verhaal, of ze daar deze spanning ook zo goed weer kunnen geven.