Het boek ‘Echte mannen eten geen kaas’ van Maria Mosterd (2008), is een boek waarvan ik net zoals de recensent vind dat het een overtuigend verhaal is, ondanks dat daar twijfels bij zijn. Het is een verhaal dat echt gebeurd zou kunnen zijn en in de tijd dat de loverboys een hot item waren, kwam dit boek als geroepen. Veel adolescenten hebben in deze tijd het boek gelezen, soms op aandringen van ouders of docenten, zodat zij een beeld kregen van hoe een loverboy te werk kan gaan.
Doordat het boek is geschreven door een leeftijdsgenoot, zie je dat de adolescenten zich makkelijk kunnen verplaatsen in de hoofdpersoon. De taal die gebruikt wordt is vrij simpel en concreet. Doordat dit taalgebruik zo simpel is, lijkt het boek ook geschikt voor de jongere adolescent van twaalf jaar en ouder, zoals Nicole zegt, maar ik denk dat het onderwerp nog wat te heftig is voor de meesten. De vroege rijpheid van sommige leerlingen zou wel het overwegen zijn, of het boek goed is om dan toch te laten lezen. We willen immers dat ze op de hoogte zijn van wat er kan gebeuren. Ik zou het dan zien als een soort verlengde van seksuele voorlichting. Dat het passend is bij de adolescenten staat als een huis boven water, omdat het heel erg inspeelt op de gevoelens van de hoofdpersoon, op de vorming van liefde en de sociale contacten die pubers maken, waar ze graag over lezen zodat ze zich makkelijk kunnen verplaatsen (Coillie, 2007).
Door het simpele maar concrete taalgebruik lijkt het boek me gemakkelijk te lezen voor young adults. Ze zullen er snel doorheen zijn en het niet weg kunnen leggen, mits ze geïnteresseerd zijn in het onderwerp. Om een indicatie te geven van het soort taalgebruik in het boek, geef ik het volgende voorbeeld: ‘Luister Nikki, ik heb je al gezegd dat dit niks voor jou is, je moet hierbuiten blijven,’ zei Manou en kwam op Nikki af lopen die steeds dichter bij mij kwam staan. Manou pakte haar bij haar hand en nam haar mee naar de keuken. ‘Nou is ie boos op ons allebei,’ siste Juanez boos naar me toen Manou met zijn rug naar ons toe stond. ‘Hij is helemaal niet boos en als hij dat al is, is hij dat op jou,’ siste ik terug terwijl ik naar Manou keek die met Nikki aan het praten was. Hij haalde een mes uit zijn zak en zwaaide ermee voor haar hoofd.’ (Mosterd, 2008, blz. 67).
Een passage uit het boek vond ik schokkend. Als ik me hier verplaats in de lezer waarvoor dit boek bedoeld is, de young adults, denk ik dat het vrij heftig is om te weten hoe echt willekeurig meisje zo gehersenspoeld kan worden door een loverboy. Ze is al in een korte tijd een marionet zonder eigen mening en doet alles voor de loverboy, zonder erover na te denken wat ze ervan vond. ‘Nikki zag ik nog af en toe als ik een keer op school kwam om een toets te maken, want Manou wou wel dat ik bij elk rapport voor alles minstens een vijf stond. Verder deed ik wat Manou wou. Ik ronselde meisjes voor hem, ging met mannen maart bed voor geld en bracht pakketjes voor hem weg of haalde ze op.’ (Mosterd, 2008, blz. 60)
Niet de emoties spatten van het papier, maar juist dat ze weinig tot geen emotie had bij hetgeen ze beschreef in deze passage van het boek. Het lijkt haar allemaal niets te kunnen schelen. Als lezer zou je hier boos kunnen worden op de hoofdpersoon, omdat je wil dat ze beseft dat dit niet normaal is. Je wil dat het goed komt met haar. De heftigheid van de woorden die op papier worden gezet vind ik niet geschikt voor de jonge adolescent, omdat het te schokkend is.
‘Echte mannen eten geen kaas’ laat je aan het einde van het boek met een dubbel gevoel zitten. Ja, Maria is ontsnapt aan de loverboywereld, maar je merkt aan haar dat ze niet geheel achter haar keuze staat. Je wil dit van de ene kant heel graag begrijpen, maar van de andere kant denk je dat ze blij moet zijn dat het haar is gelukt. Ik voelde een soort boosheid waarom ze hier niet geheel dankbaar voor is en überhaupt nog terug zou willen. Het is lastig te begrijpen waarom ze niet geheel inziet dat dit de juiste keuze is. Ik denk dat dit ontzettend goed meewerkt aan het moraliteitsbesef en normen en waarden van de adolescent. Dat wat jij zou kiezen niet altijd de keuze is van een ander. Dat als je jezelf in de schoenen van een ander plaatst, je zult merken dat er soms anders wordt gedacht. Al met al lijkt het me inhoudelijk een zeer geschikt boek voor young adults, met een hoge informatieve waarde met een rauw randje om het zo interessant te maken. Jammer dat het qua taal niet beter is geschreven, dat zou het literair gezien verbeteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten