Recensie van 'Naar de top' van Dan Gemeinhart, door Marijke de Heer

Recensie van ’Naar de top’(Rotterdam Lemniscaat, 2015) van Dan Gemeinhart, door Marijke de Heer

De berg riep me. Ik moest weglopen. Het moest. En er hoefde niemand mee te gaan. Ik trok de riemen van mijn rugzak strak en hield met mijn voet de hordeur open. ‘Kom, Beau!’riep ik, en mijn stem trilde helemaal niet. Hij klonk sterk, zoals ik me voelde. (p.9)

Dit boek is het debuut van Dan Gemeinhart, een leerkracht op een basisschool in Wenatchee (USA). Vanaf het hierboven geciteerde begin tot het einde: “De berg riep me, schreef ze. Ik moest weglopen. Het moest.”(p.224) lees je dit boek in één adem uit. Het boek verhaalt van een doodzieke jongen, Mark, die in zijn eentje een tocht maakt naar de top van de Mount Rainier, 423 km van zijn woonplaats. Het verhaal over de tocht en alle tegenslagen onderweg wordt afgewisseld met het verhaal van Jessie, zijn beste vriendin, die aanvoelt waar Mark heen is, en verscheurd wordt door angst en twijfel om te vertellen waar Mark waarschijnlijk heen is.

Mark heeft kanker en moet daarom de ene na de andere behandeling ondergaan. Steeds weer hoop dat hij genezen is, steeds weer de teleurstelling als zijn ziekte toch weer de kop opsteekt. Mark heeft zijn grootvader, een bergbeklimmer, beloofd dat hij ééns de top van Mount Rainier zal halen. Dus als er opnieuw slecht nieuws is van de artsen, besluit Mark stilletjes te vertrekken. Onderweg schrijft hij haiku’s, die heel natuurlijk in de tekst vervlochten zijn. "Ook van heel ver weg - kan een vriend je vasthouden - en er voor je zijn." (p.27) Op zijn reis naar de top ontmoet hij veel tegenslag, engelen en demonen, en steeds is er de keus tussen doodgaan of weer verder knokken. Zonder sentimenteel te worden voel je de diepere laag steeds door het verhaal heenprikken.

Jessie heeft het veel lastiger. "Ze had het moeten weten. Of eigenlijk: ze had het geweten. Ze wilde het alleen niet toegeven." (p.91) Zij vermoedt dat Mark naar Mount Rainier is, hij heeft haar immers van de belofte aan zijn grootvader verteld, zoals Mark haar steeds alles verteld heeft. Mark heeft haar gevraagd om zijn geheim niet te verklappen, maar is het wel verantwoord? De weersvooruitzichten zijn slecht, Marks conditie is slecht, zijn ouders maken zich heel erg ongerust, er is zelfs een landelijk opsporingsbericht uitgegaan…

In Nederland krijgen elke week ongeveer tien kinderen de diagnose kanker en elke twee tot drie dagen sterft er in Nederland een kind aan kanker.[i] Dat betekent dat er veel kinderen zijn die er in meerdere of mindere mate met kanker te maken krijgen. Daarom vind ik het goed dat dit heftige onderwerp in een boek ter sprake komt. De schrijver laat je desondanks vergeten, dat het hier gaat om een kind met kanker. Het gaat steeds weer om de tocht van het leven zelf, met alle twijfels, ups en downs die daar bij horen. Ik vind dat dit erg goed verwoord is in dit boek.

Het boek is bedoeld voor jongeren tussen de 12 en 15 jaar. Ik denk dat de jongeren het in één ruk uitlezen, omdat je zo kunt meeleven met Mark en Jessie. De beschrijvingen zijn zo raak neergezet, je ziet het voor je. De afwisseling in perspectief tussen Mark en Jessie geeft het boek nog meer dynamiek en diepgang. Het mooie is, dat dit typografisch in het boek is weergegeven: Mark heeft een ander lettertype dan Jessie, maar ook het begin van elk hoofdstuk (zwart-witte gletsjerspleet) is voor Mark in zwart-wit en voor Jessie in wit-zwart. Daarnaast staat bij elk hoofdstuk van Mark hoeveel kilometer hij nog moet naar de top. Zo kan de lezer heel goed meeleven met de tocht naar de top. Op het einde is het wat fantastisch, als je een beetje ervaring hebt met bergbeklimmen, dan weet je, dat het verhaal niet helemaal realistisch is. Maar ondanks dat, is het een verhaal dat je raakt, zowel jongeren als ouderen. Een absolute aanrader!

---

[i] https://vokk.nl/index.cfm?category=3