Reactie op recensie van René Grommen 'Honderd uur nacht' van Anna Woltz door Tom Verhaegh

Woltz, A. (2014). Honderd uur nacht.  Amsterdam/Antwerpen: Querido

In zijn recensie schrijft René over de geloofwaardigheid van het onderwerp van het boek. René stelt dat het een ongeloofwaardig verhaal is dat een schooldirecteur verliefd wordt op een leerling en haar daarna bijles gaat geven. Ik deel deze mening niet. Elk jaar zijn er gevallen (die ook regelmatig de media halen) van docenten die relaties met (oud-)leerlingen krijgen, dus waarom zou een directeur dit niet kunnen overkomen? Voor de verhaallijn is het ook belangrijk dat het de directeur is. Het geeft het namelijk een extra lading dan wanneer het een docent betreft.

Verder stelt Rene dat het een young adult boek is. Deze mening deel ik volledig. Op pagina 45 staat het volgende geschreven: ‘Dat gaat hem geen ene fuck aan. Waarom zou ik een of andere klootzak vertellen waar mijn moeder woont?’ Dit is een passage waarin de hoofdrolspeler, Emilia, zojuist Jim ontmoet heeft. Op pagina 76 zegt ze zelf: ‘Ze vonden hem een ranzige klootzak. Nou, daar ben ik het mee eens. Maar ze gingen door. Ze zeggen nu dat hij een verkrachter is. Een pedofiel. En de roepen dat hij naar de gevangenis moet’. Al met al kan het taalgebruik erg grof zijn in het boek. Dit past bij de belevingswereld van de young adult lezer, maar niet in een eerder stadium.


Social media en het gebruik hiervan loopt als een rode draad door het boek. Ook dit stelt René. Ik ben dit met hem eens maar wil een ander voorbeeld nemen welke voor mij sprekend was. Pagina 78. Emilia ligt in bed aan denkt aan accountnamen op Twitter die dus anoniem de grofste dingen de wereld in slingeren zonder enige nuance. Dit zijn vandaag de dag zeer herkenbare taferelen, wat op deze pagina erg beeldend wordt neergezet.

Het boek is prettig en overzichtelijk te lezen. Er zijn heel erg veel hoofdstukken die chronologisch voorbij komen. Soms is er een terugblik in het verleden maar dit is dan direct zeer duidelijk.