Reactie op de recensie 'de verwarde cavia’ van Agnes Veerman-de Vries, door Esther van Lavieren

Paulien Cornelisse (2016), de verwarde cavia.
Uitgeverij: Cornelisse 

De verwarde cavia is een boek over kantooravonturen.

Niet eerder heb ik een boek van Paulien Cornelisse gelezen. Agnes geeft aan dat de stijl van het boek typisch voor Paulien Cornelisse is. Ze laat stereotiepe 'modetaal' terugkomen. 

Met deze laatste opmerking ben ik het helemaal eens. Hier een paar schetsen van deze stereotiepe modetaalvoorbeelden waar er vele van in het boek voorkomen. ‘Heb je gehuild?’ Steven was haar broer, en Cavia hield het ineens voor mogelijk dat hij haar in een bui van emotionele incontinentie alles over hun onenightstand had verteld (blz. 70) En zo kwam het dat Cavia zich te midden van borrelende mensen bezighield met de filosofische vraag; Als je aan het mingelen bent, maar niemand merkt het, is er dan sprake van mingelen? (blz. 75) En met die sorry-cultuur moet het op deze werkvloer ook maar eens afgelopen zijn. (blz. 79/80) 

Dat Agnes het een grappig boek vindt kan ik me in vinden. Ik denk wel dat dit verhaal misschien niet voor iedereen is weggelegd, het heeft een bepaald soort humor die niet iedereen leuk vindt. Verder is het misschien ook wat moeilijker om je in te leven in het verhaal als je niet weet hoe het in zijn werk gaat op een kantoor. Het boek is luchtig geschreven en lijkt nergens over te gaan. Bedoelt ze er misschien toch iets mee? In korte hoofdstukken beschrijft Paulien Cornelisse het kantoorleven van een stel ‘gewone’ mensen, dat zich afspeelt rond de nietmachine en de pantry waar flink gebruik wordt gemaakt van de welbekende kantoorhumor. Cornelisse gebruikt het kantoor als achtergrond om ‘gewone’ mensen te portretteren. Een heel grappig voorbeeld hiervan is: ‘Hebt u verder nog ergens last van?’
‘Nou ja, last’, zei Cavia. ‘Ik heb dus wel eens een beetje last van constipatie.’‘Cónstipatie of óbstipatie?’ vroeg de verpleegkundige.‘Wat is het verschil?’‘Obstipatie is harde poep.’‘O. Dan heb ik obstipatie,’ zei Cavia.‘Ob… sti… pa… tie…’ De verpleegkundige praatte mee met wat ze opschreef.‘Maar wat is dan constipatie?’ vroeg Cavia. ‘Puur uit interesse, hoor.’De verpleegkundige zei opgeruimd: ‘O, constipatie gebruiken we helemaal niet meer!’ 
Agnes stelt de vraag gaat het over mensen of cavia’s? Cornelisse schrijft zo beeldend dat je toch steeds een soort menscavia voor je ziet. Even later stond Cavia in haar grijze trenchcoat voor de spiegel en controleerde haar vacht. (blz. 151) Het was een gezellige vlucht. Cavia mocht alle amandelen eten van Enzo. Hij dronk zelf wijn. ‘Ik ken een uitstekende pub in Oxford zie ik je wil laten zien.’ Toen hij even naar de wc ging zag Cavia dat hij verhaarde. Het vertederde haar. ‘Ik verhaar’, zei Enzo zelf ook toen hij terugkwam. ’Heb ik altijd als de verwarming weer aangaat’. (blz. 112) Wat vaststaat is dat wat Cornelisse hier neerzet in ieder geval vernieuwend is! 

Agnes geeft aan dat de verwarde cavia een boek is dat lekker weg leest, humor heeft en luchtig geschreven is zonder een diepe betekenis en geschikt is voor 15+. Over dit laatste heb ik mijn twijfels. Ik weet niet of deze leeftijdscategorie zich emotioneel betrokken voelt bij een soort menscavia. Ook van werken op een kantoor is misschien moeilijk een voorstelling te maken omdat dit voor deze leeftijdscategorie nog niet aan de orde is. Van diepere levensvragen is geen sprake maar daar zal een deel van de vijftienplussers ook nog niet naar op zoek zijn. Het is in ieder geval een vermakelijk boek wat je gemakkelijk pakt om tussendoor een paar verhaaltjes in te lezen.