Recensie van 'Schildpadden tot in het oneindige' van John Green

Recensie van 'Schildpadden tot in het oneindige' door Agnes Veerman- de Vries

Recensie 'Schildpadden tot in het oneindige' van John Green (2017) Uitgeverij: Gottmer, Haarlem

Samenvatting:

De hoofdpersoon Aza Holmes, een tienermeisje, heeft een angststoornis en daarbij horende dwanggedachten. Zo is ze is bang om te zoenen, want daarbij worden bacteriën overgedragen. Ook is er een wondje in haar vinger wat altijd open moet blijven omdat het bloed wat je eruit drukt voorkomt dat er een infectie optreedt. Aza vraagt zich vaak of zij het is die de keuzes maakt in haar leven, of haar dwanggedachten. Ze heeft een beste vriendin, Daisy, die science fictionverhalen schrijft. Wanneer Aza en Daisy horen dat de miljardair Russel Pickett is verdwenen en er een beloning wordt uitgeloofd gaan ze op zoek. Zijn zoon Davis is een oude jeugdvriend van Aza en zo komt zij Davis na jaren weer tegen. Steeds meer komen ze achter het geheim van de familie Pickett, waarin een zeldzaam reptiel, Tua, de erfgenaam is van de rijke vader Pickett en niet Pickett's zonen. Aza wordt verliefd op Davis, maar door haar angsten kan zij zich niet aan de verliefdheid over geven en komt ze zichzelf steeds weer tegen in de spiraal van haar gedachten.

Waardeoordeel

'Ik trok me los. 'Alles oké?' vroeg hij. Ik knikte.... 'Ik eh.... heb alleen even lucht nodig.' Ik ging met mijn rug naar hem toe overeind zitten, pakte mijn telefoon en zocht op 'blijven de bacteriën van mensen met wie je zoent in je lichaam achter'. Zijn bacteriën zouden voorgoed in mij blijven zitten, tachtig miljoen stuks, die zich voortplantten, groeiden en zich bij mijn bacteriën aansloten en god weet wat produceerden.' (p67)

Het boek 'Schildpadden tot in het oneindige' is een fascinerend boek om te lezen: het geeft een kijkje in het hoofd van mensen met een dwangstoornis. John Green beschrijft steeds weer heel gedetailleerd en daardoor ook geloofwaardig wat er gebeurt in de gedachten van iemand met een dwangstoornis en welke emoties daarbij komen. Beklemmend is het om te lezen hoe Aza vast zit in haar stoornis en zich niet kan overgeven aan de gevoelens die zij heeft voor Davis.
Daarnaast benauwt het haar al haar hele leven wanneer zij niet toegeeft aan het iedere dag laten bloeden van haar vinger. 'Er zat bloed op de pleister. Het bloedt omdat er geen korstje op zit. Maar heb ik het eigenlijk vanmorgen wel schoongemaakt? Vast wel, weet je dat zeker? Ik pakte de handontsmetter met aloëgeur. Ik nam een slok en toen nog een. Werd duizelig.' (p.34)

Wanneer je weet dat Green zelf aan dwangstoornissen heeft geleden krijgt dit boek een nog diepere betekenis. 

Door de realistische manier waarop John Green de angsten en het karakter van Aza beschrijft vergeet je tijdens het lezen bijna dat er nog een draad door het verhaal heen loopt: namelijk de verdwijning van de miljardair Pickett. Dit speelt op de achtergrond, maar werkt wel als een soort kapstok: hierin komen de gevoelens van Aza en Daisy en van Aza en Davis aan bod. 'Ik weet niet of ik Daisy daar ooit over had verteld. 'Ik wou dat ik het begreep,' zei ze. 'Het is goed zo,' zei ik. 'Niemand begrijpt een ander, niet echt. We zitten allemaal opgesloten in onszelf.'  (p.98)Aan het eind van het boek komt de ontknoping van de verdwijning, die je al bijna weer verge ten was als lezer.

Hieraan kun je ook zien dat het écht een young adult boek is.

Het verhaal heeft een complexere structuur en de hoofdpersonen bevinden zich op de grens van volwassenheid. Alle drie de hoofdpersonen worstelen met het uiten van hun gevoelens, de grenzen van het volwassen worden en diepere levensvragen. (leesfasen volgens Jan van Coillie)

Davis heeft een blog met citaten. Deze is hij begonnen na de dood van zijn moeder. 'De wereld is een bol - hoe verder je vaart, hoe dichter je bij huis komt. - Terry Pratchett. Ook hierin vindt Aza Davis, Aza haar vader is op jonge leeftijd overleden. Hierin vind je steeds weer samenhang en overeenkomsten in het verhaal. Daisy verwerkt haar vriendschap met Aza en de problematiek die zij bij Aza herkent in haar science fictionverhalen. Aza is daarin onder een pseudoniem de hoofdpersoon. Daisy schrijft in haar verhalen over haar eigen gevoelens ten opzichte van haar vriendin. Ze vindt dit lastig om daar met Aza over te praten, maar Aza herkent zichzelf in de verhalen en heeft aan de hand van deze verhalen gesprekken met Daisy over hun gevoelens.

Het boek leest makkelijk weg, het heeft een prettig formaat en een duidelijke lay-out. Het is een écht young adult boek. Hoewel ik denk dat het meer geschikt is voor meisjes van die leeftijd dan dat het jongens aanspreekt. Dat komt vooral door de manier waarop de gevoelens zijn beschreven. Het is een boek waar je over na blijft denken, zeker wanneer je weet dat het deels op waarheid is gebaseerd. Het is geen uitzichtloze toekomst wanneer je geestelijk gezondheidsprobleem hebt. John Green laat in dit boek zien dat er zeker een oplossing is, maar dat je daar wel hard voor moet werken.