Reactie op recensie 'Latino King', van Bibi Dumon Tak, door Carline Bel

Dumon Tak, B. (2010). Latino King. Groningen/Houten: Noordhoff Uitgevers BV

Dit boek, uit de Slash-serie, vertelt het waargebeurde levensverhaal van Castel, een achttienjarige jongen die in aanraking komt met drugssmokkel en daardoor vast komt te zitten in de gevangenis in de Domincaanse Republiek. Ik geef hierbij een reactie op de recensie die Karen geschreven heeft over dit boek.

Zoals Karen in haar recensie aangeeft is het boek makkelijk te lezen door de eenvoudige schrijfwijze. Ik vind dit echter geen pluspunt, omdat het voor mij daardoor een saai verhaal wordt. Het is zo eenvoudig geschreven dat ik snel afgeleid ben en niet helemaal ‘in’ het verhaal kan komen. Ieder hoofdstuk betekent een stukje verder in de tijd. Ik vind het lastig dat deze sprong in de tijd soms een paar uur bevat en soms zelfs weken. Hierdoor is er voor mij geen samenhangend geheel meer.  

Wel vind ik het, net als Karen, aangrijpend dat de relatie tussen Castel en zijn moeder zo sterk naar voren komt. Steeds weer wordt de nadruk op deze relatie in een goed daglicht gezet en voel je mee met Castel en zijn moeder. Deze passages voelen, zoals Karen ook benoemt, levensecht. Je voelt het verdriet van moeder, waarbij ze het zo erg vindt dat haar zoon in de gevangenis zit en je voelt daarnaast het verdriet van Castel die zich zo ontzettend schuldig voelt dat hij zijn moeder in Nederland achtergelaten heeft. Achteraf hoor je dat moeder veel contact had met Kleineman, om te horen hoe het met Castel ging, zoals uit het volgende fragment blijkt. “Hij zei: ‘Ik zal je moeder missen.’ Ik zei: ‘Wat?’ Hij zei: ‘Ze belde om de dag.’ ‘Ga weg!’ ‘Ze wilde weten of je wel gezond at, of je genoeg sliep, of je niet te veel zoop.’ ‘Niet!’ ‘Ik zweer het.’ ‘Komt het door mijn moeder dan dat je me bent blijven steunen?’ ‘Yep.’” (p. 147). Juist omdat Castel dit niet weet, kom je erachter dat de liefde voor elkaar echt van twee kanten komt.

Door dit boek probeert de schrijver de jongeren een boodschap mee te geven. Hij wil namelijk vertellen dat je het als jongere beter niet kan verprutsen in de samenleving, zoals Castel. Ik denk dat de schrijver dit op een goede manier doet. Als je de vreselijke verhalen uit de gevangenis leest, denk je als jongere nog even een extra keer na voor je dit soort keuzes gaat maken in je leven. Zoals Karen ook zo mooi beschrijft, jongeren zijn nog bezig een identiteit te ontwikkelen, en de schrijver hoopt er met dit boek voor te zorgen dat drugssmokkel geen ‘onderdeel’ wordt van de identiteit van de jongeren. Ik ben het daarom ook met Karen eens dat dit boek goed bij deze leeftijdscategorie hoort.