Reactie van Marloes Derksen op de recensie van Gips door Karen Langens

Langens geeft in haar recensie aan dat ze het boek Gips niet zou aanraden aan kinderen van 10 tot 12 jaar. Ik ben het op twee punten niet met haar eens.
Het eerste punt is het centrale thema van het boek. Langens schrijft dat het centrale thema de scheiding is van de ouders van Fitz. Ik denk dat het meer is dan alleen de scheiding. Boosheid lijkt centraal te staan in het boek. Fitz is boos en Adam, de jongen die ze in het ziekenhuis ontmoet, is ook boos. Fitz is een meisje wier ouders aan het begin van het verhaal net gescheiden zijn. Fitz heeft 'mama moet dood' op haar gezicht geschreven met watervaste stift. Ze heeft dit gedaan, nadat ze haar moeder heeft horen zeggen tegen haar vader, dat ze sinds de scheiding weer tijd voor zichzelf heeft en voor de dingen die zij wil doen.
Pas aan het eind van het boek heeft haar moeder het weer goedgemaakt met Fitz, door te zeggen dat ze niet zonder Fitz en haar zusje Bente kan leven. Adam is woedend op Benjamin, of zoals hij hem noemt E.T. Benjamin is zijn veel te vroeg geboren broertje. Eigenlijk is Adam boos op zijn ouders, die twaalf jaar hebben gedaan over het verwekken van Benjamin en hem in de loop van de jaren (lijken te) hebben genegeerd. Adam gaat van het negeren van Benjamin uiteindelijk over tot het kangoeroeën van zijn kleine broertje, wanneer zijn ouders niet op tijd terug zijn van een bezoekje aan zijn oma. Wanneer Fitz en Adam elkaar confronteren met hun eigen problemen, worden ze aan het denken gezet. Gedurende het boek leren ze met hun eigen problemen om te gaan. Hun problemen te relativeren.

Het tweede punt is de alinea over de toekenning van de Gouden Griffel in 2016 door CPNB. Karen Langens' mening (zoals hierboven beschrijven (sic) wijkt hier dus erg van af'. Langens vindt de veelheid en onwaarschijnlijkheid van de gebeurtenissen op die dag in het ziekenhuis niet realistisch: 'Het is een opeenstappeling in plaats van een logisch vervolg. Het verhaal leest daardoor niet lekker weg en ik heb echt mijn best moeten doen om het uit te lezen.' Ik denk dat dit niet geldt voor een 10/12-jarige lezer. Woltz houdt door de veelheid aan gebeurtenissen juist de vaart in haar verhaal, en dat lijkt mij belangrijk voor deze lezersgroep.
Bovendien schrijft de jury in haar rapport ook: 'Heel direct lezen we, in flonkerende afwisseling, wat er gebeurt en wat Fitz denkt en voelt. Knap beschrijft Woltz haar ontwikkeling en de met elkaar botsende gevoelens meesterlijk. Fitz' taal wordt geleidelijk minder sarcastisch, maar blijft raak en puntig. Gelukkig maar, want dit brengt superieure humor in het boek.' (Bron: http://annawoltz.nl/gips-bekroond-met-zilveren-griffel/). Het taalgebruik in Gips tilt het boek boven het niveau van veel andere kinderboeken, zeker de kinderboeken die spreektaal zijn geschreven. Bovendien herkent de jury de ontwikkeling die Fitz doormaakt die dag, dat ze feitelijk vrede leert te hebben met het feit dat haar ouders gescheiden zijn.

Ik zou het boek zeker aanraden aan het jonge lezerspubliek. Gips is een vlot verhaal, meesterlijk geschreven met rake dialogen en overpeinzingen en het leert de jeugd ook nog te relativeren.