Reactie
op recensie ‘P.S. Ik ben verliefd’ Esther van Lavieren) door Martijn Mooij
Vriens,
Jacques en Mirjam Oldenhave (2007). P.S.
ik ben verliefd. Houten: Uitgeverij Van Holkema & Warendorf
Zoals Van Lavieren in
haar recensie aangeeft, is P.S. Ik ben
verliefd een boek voor jongeren vanaf ongeveer 13 jaar die te maken krijgen
met hun eerste verliefdheid. Ik zou het boek echter zeker niet alleen willen
typeren als een meisjesboek, maar ook zeker als een boek dat bedoeld is voor
jongens. Uiteindelijk geeft het boek niet alleen een herkenbaar beeld van hoe onzeker
een pubermeisje zich kan voelen over haar eerste serieuze verliefde gevoelens,
maar laat het ook de kant van een jongen zien die moet leren omgaan met
aandacht van verschillende meiden en zich aan de ene kant gevangen voelt tussen
zijn gevoelens voor Sonia en aan de andere kant zijn droomcarrière als filmster
wil kunnen volgen.
De schrijfstijl is inderdaad luchtig en
humoristisch. De korte briefjes die je steeds leest geven steeds een impressie
van hoe impulsief pubers met hun gevoelens om kunnen gaan. Op de ene bladzijde
lees je een brief van Sonia die schrijft (nadat ze Sanders briefje heeft
gelezen waarin hij schrijft over zijn zoenscene met Zoë in de serie waarin hij
speelt): “Ik ben niet achterlijk! Waar moet ik nou weer allemaal instinken? Wat
denk jij wel niet!? Je loopt al die opgeblazen soapsletten af te lebberen, en
ik moet maar geloven dat het bij die domme serie hoort. Ja hoor!” (p. 56). Een
bladzijde verder lees je: “Het spijt me, liefste jongen van de wereld, ik heb
me vergist. (…) “Je krijgt geen zoen, maar mijn hele hart.” (p. 58). Zeker als
volwassen lezer geeft dit je een gevoel van ironie en moet je glimlachen bij
deze wispelturigheid, terwijl een lezer van 13-14 jaar dit waarschijnlijk veel
serieuzer zal nemen en zichzelf hierin zal herkennen.
Ik ben het met Van Lavieren eens dat het niet
echt komt tot echte verdieping van de hoofdpersonages. Dit heeft mijns inziens
te maken met het feit dat het hele boek in feite een beetje een karikatuur is
van het liefdesleven (aan-uit-aan-uit…) van een puber. Anderzijds schetst dit
wel heel sterk het leven van veel jongeren van deze leeftijd.
Mijns inziens heeft dit boek niet echt een
waarschuwende toon of een boodschap, zoals Van Lavieren opmerkt. Weliswaar lees
je dat Sander geen liefdesrelatie kan aangaan met een 13-jarig meisje, maar
zijn carriere lijkt hiervan meer de hoofdoorzaak te zijn dan dat dit strafbaar
is. Bovendien komt het veelvuldig voor dat (minderjarige) meisjes verkering
hebben met jongens die een stuk ouder zijn dan zij. Eerder lijken de zorgen van
volwassenen, zoals die van Sonia’s pleegouders (“Ze wilden me beschermen omdat
jij een soort player bent.”) (p. 95)
en die van Sanders opa (“Dit is niet zomaar een meissie, dat is een bijzonder
meissie. En juist daarom dacht ik ook: ik moet effe op de rem trappen.” (p. 81)
bedoeld te zijn om aan te geven hoe moeilijk het hen wordt gemaakt door de
wereld (van volwassenen) om hen heen.
Het boek is dan ook vooral geschreven vanuit
het perspectief van pubers en geeft vooral inzicht in hun gevoelens en roept
gevoelens van herkenbaarheid op. Anderzijds vind ik het boek wat mager als het
gaat om herkenbare situaties en focust het zich eigenlijk alleen maar op de
liefdesrelatie van Sander en Sonia. Dit maakt het boek wel enigszins cliché en
voorspelbaar. Een gemiddelde scholier zal zich wel herkennen in (wanhopige)
gevoelens van verliefdheid en de onbereikbaarheid, maar de schrijvers hadden
dit veel meer kunnen uitwerken in b.v. situaties op het schoolplein, bij het
uitgaan waar ze elkaar ontmoetten, enz. De briefvorm waarin het geschreven is,
legt daarom ook beperkingen op, wat ik jammer vind.
Tenslotte is het boek makkelijk om te lezen
en dun (slechts honderd bladzijden, niet altijd gevuld), waardoor het voor
jongeren toegankelijk is.
Al met al is het een aardig boek dat
aanspreekt voor jongeren van rond de 14 jaar. Voor meer diepgang of voor meer
gelaagdheid zou ik echter uitkijken naar een ander boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten