Reactie door Chantal Aarts op de recensie 'Schuld' door Martijn Mooij

Reactie door Chantal Aarts op de recensie 'Schuld',  van Martijn Mooij.

Hermer, Anne-Roos (2011). Schuld. Amsterdam, Uitgeverij Eenvoudig Communiceren.

Een hele uitgebreide recensie van Martijn Mooij, waar ik het grotendeels mee eens ben.

In zijn recensie geeft Mooij aan dat het boek een hele eenvoudige verhaallijn heeft en dat het ‘Hoewel geschreven voor 15-jarigen en de personen in het verhaal ook in die leeftijdsfase zitten, de schrijfstijl hem meer doet denken aan een boek voor kinderen van de basisschool.’  Ook zegt hij: ‘Mijns inziens kan iemand van deze leeftijd meer aan, zelfs als deze moeite heeft met lezen. Het thema ‘schuld’ had dan ook complexer uitgewerkt kunnen worden, samen met alle psychologische dilemma’s die hierbij een rol kunnen spelen. Dit alles komt  wel aan bod maar op een erg eenvoudige wijze.’  

Ik deel zijn mening hierover voor een groot deel. Het boek is inderdaad erg eenvoudig geschreven, maar dat komt ook voort uit het feit dat het speciaal geschikt is voor leerlingen met dyslexie.

Daarnaast denk ik (met mijn Vmbo basisleerlingen leerjaar 3 in mijn achterhoofd) dat dit boek toch echt wel aansluit bij het niveau van die leerlingen. Zeker voor bepaalde leerlingen die echt gruwelen bij het woord lezen (helaas, ze bestaan).

De problemen die vluchtig aan de orde komen, schulden maken, zich steeds dieper in de nesten werken, het ene gat met het andere dichten, de foute vrienden en het zoeken van werk zijn allemaal zaken waarmee jongeren te maken kunnen krijgen. 

Door niet heel diep op bepaalde problemen in te gaan zorg je ervoor dat je de lezer (die complexe problemen niet kan volgen) niet kwijtraakt. 

Verder heeft, volgens Martijn Mooij, de schrijfster teveel jongerenkwesties bij één persoon gelegd, deze mening deel ik dan weer wel. Alhoewel ik aan de andere kant ook denk dat de schrijfster misschien heeft willen aangeven dat één probleem leidt naar een volgend als je het niet aanpakt. Dus de opeenstapeling van de problemen die John treft, zal de lezer aan het denken zetten. En daarmee heeft ze haar doel bereikt.

Het stuk waarin Mooij aangeeft ‘hoewel het boek leerzaam kan zijn voor jongeren, vind ik de toon hiervan soms wat te overheersend en te moraliserend. Zo wordt een begrip als premie voor een verzekering op een erg overdreven manier uitgelegd, alsof John het niet goed snapt .’ , ook hier ben ik het deels mee eens. Ik merk dat leerlingen vaker uitleg willen over –de in mijn ogen eenvoudige- woorden. Het is dan heel prettig als een leerling niet steeds hoeft te vragen wat een woord betekent.

Verder denk ik inderdaad ook dat de lezer het allemaal net iets té vindt, aan het einde van het boek nog net een vriendinnetje, zo van ‘wie goed doet, goed ontmoet’.

Een heel groot pluspunt van het boek vind ik de superkorte hoofdstukjes, dit geeft de lezer (zelfs de zwakkere) een enorme boost, ALWEER een hoofdstuk uit! De kaft is ook echt van deze tijd en zal aanspreken.

De recensie van Martijn Mooij is heel duidelijk alsmede zijn eindoordeel, toch zou ik het boek (met wederom mijn Vmbo basisleerlingen in het achterhoofd) wel aanbevelen voor een zwakkere lezer, of voor leerlingen uit de onderbouw.